wachten...wachten...wachten...

Wachten duurt lang!
De CT-scan is pas gepland op 22 april. Nog anderhalve week wachten. Ik voel me zo slecht.
Op zaterdagavond 18 april heb ik zo'n ongelofelijke pijn in mijn onderrug. Het straalt uit naar mijn buik. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ik kan niet meer staan, liggen of zitten...
Mijn pijnstillers: paracetamol/codeïne/ibuprofen helpen niet om de pijn wat te verzachten. Ik huil en weet me geen raad.
Mijn zus T belt me en stelt voor dat mijn zwager W naar mij toe komt. Het is inmiddels al over elven. Hij moet vanuit Nijmegen komen. Gekkenwerk, natuurlijk. Wel ontzettend lief, maar wat kan hij voor me doen?
Ik vind tussen mijn oude medicijnen nog een doosje Zaldiar. Dat is tramadol in combinatie met paracetamol. Het doosje stamt nog uit mijn chemoperiode en de vervaldatum is oktober 2009. Mijn pijn is echt niet meer te doen, dus ik waag het erop! Het kan hooguit niet meer werkzaam zijn... Binnen een half uur zakt de pijn! Oh, wat voel ik me opgelucht. Ik bel nog even naar T om te zeggen dat het beter gaat. Zij zijn ook bezorgd, natuurlijk. Vrij snel hierna ben ik in een diepe slaap geraakt. De volgende ochtend, 19 april, word ik duizelig en eng wakker, maar de pijn is te doen.
Mijn moeder is jarig vandaag!
Omdat ik erg geschrokken ben van de heftige pijn van gisteravond bel ik naar de huisartsenpost en leg de situatie uit. De dienstdoende huisarts schrijft gelijk tramadol voor. Mijn buurvrouw gaat dit vervolgens ophalen bij de apotheek. Daar wordt gezegd dat er een interactie is met de venlafaxine, die ik gebruik, en de tramadol. Ik krijg 5 tabletten mee en moet maandag contact opnemen met de oncoloog of huisarts. Tja, wat moet ik nou....? Ik heb in januari in het ziekenhuis gelegen met het serotonine syndroom. Dit is een soort van medicijnvergiftiging door verschillende medicijnen die op het serotonine werken (moeilijk uit te leggen, maar doet er nu even niet toe). Ik neem geen risco en  bel naar het ziekenhuis. Afdeling 3B, oncologie, altijd beschikbaar voor patiënten. Daar krijg ik mijn lievelings-verpleegkundige aan de telefoon (NOT). Ik mag haar niet, ik vind haar gewoon niet aardig. Dat heb je soms...Ik leg mijn vraag voor aan haar en ze gaat het navragen aan de dienstdoende dokter. Na een kwartiertje belt ze me terug dat ik de tramadol absoluut niet mag slikken! Hopen dan maar dat ik vandaag niet weer zo'n ongelofelijk heftige pijn krijg. Ik neem mezelf voor dat als het nodig is, ik toch de tramadol ga slikken. Dit geeft me een rustig gevoel...kiezen tussen twee kwaden, dus.
Mijn moeder is vandaag 91 jaar geworden! De afspraak was dat we dit met zijn allen zouden gaan vieren in Nijmegen. Ik kan echter niet zo lang in een auto zitten. J stelt voor om het plan te wijzigen. De hapjes en drankjes worden meegenomen en om drie uur is mijn lieve familie bij mij! Ze verzorgen alles. We zijn bij elkaar, daar gaat het om! Het is een hele waardevolle en gezellige dag. Ondanks alles heeft mijn moeder een fijne verjaardag.
Mijn familie is er altijd voor me, in goede en in slechte tijden. Ze zijn erg belangrijk voor me en ben me dan op zo'n dag als vandaag er van bewust dat ik heel veel van ze hou.
Lief moedertje van me: Van harte gefeliciteerd!! Ik hoop dat je nog een paar jaren, in goede gezondheid, bij ons mag blijven