CT-scan

Vanmiddag om 15.40 uur ga ik onder de CT-scan.
Ik begin om 13.00 uur met het drinken van de contrastvloeistof. Vanaf dit moment mag ik ook niets anders meer eten en drinken. Ieder half uur moet ik een glas drinken van dat smerige goedje! Bleh...het is jodium en dus erg vies!
Om half drie heb ik netjes een liter vloeistof opgedronken. J en B gaan met me mee naar het ziekenhuis.
Na binnenkomst ben ik al vrij snel aan de beurt. Ik ken de CT-scan, ik ken het onderzoek, ik ken zelfs de mensen die er werken. (Dat is geen goed teken).
Eerst wordt er een infuus aangebracht in de holte van mijn arm. Ik ben blij dat dit direct lukt, want prikken in mijn hand is een klein trauma geworden. Zes keer prikken voor een goed zittend infuus is meer regelmaat dan uitzondering.
Ik lig op de harde ondergrond van de scan. Mijn handen moeten boven mijn hoofd. Dat is moeilijk, in de ene arm zit het infuus en de andere krijg ik sinds mijn borstamputatie niet meer hoger dan schouderhoogte. Zo goed als het kan lig ik in deze ongemakkelijk houding. Mijn rug doet pijn.
"Inademen...adem vasthouden....u kunt weer doorademen". 
Deze woorden hoor ik enkele keren uit het apparaat komen. Dan is het tijd voor het inspuiten van de contrastvloeistof via het infuus. Er klinkt een stem ver weg. Ik kan niet verstaan wat er gezegd wordt, maar ik gok erop dat hij zegt dat de vloeistof wordt ingespoten. En ja hoor, enkele seconden later voel ik het. Het is net alsof je in je broek plast, dat je alles gewoon laat lopen. Daarna krijg ik het warm, zelfs tot in mijn vingertoppen. Vreemd gevoel!
Klaar! Mevrouw het zit er weer op! De infuusnaald wordt verwijderd. Als de bank is gezakt kan ik er van afstappen.  In het kleedkamertje is er een toilet en ik ga meteen maar even plassen, nu echt! Morgen...morgen...morgen loop ik hier ook weer en dan weet ik meer! Morgen...nog één nachtje slapen!