Verrassing!

Dat er hele lieve, warme mensen rondlopen op deze aarde, wist ik al langer. Ook weet ik dat heel veel mensen die ik al jaren ken, juist niks meer van zich laten horen....dat doet pijn, maar begrijpen doe ik het wel! Ik ben niet meer de oude, gezellige Mandy...en hoe moet je omgaan met zoveel onzekerheid en verdriet. Ik neem het niemand kwalijk!

Op een dag, kreeg ik een mailtje van iemand die ik ken van onze gezamenlijke hobby: de havanezers! Ik 'ken' er velen en met velen heb ik ook contact via Facebook. Maar in "real life" had ik ze nog nooit ontmoet. In de mail stelde ze me iets voor....ze wilde mij heel graag verrassen met een havanezer-meeting bij mij in de buurt. Ik vond het, uiteraard, direct een superleuk voorstel! 

En dat was het ook! Zó leuk om al die honden bij elkaar te zien! 

In het Bergsche Bos hadden we afgesproken. Ik had er vreselijk veel zin in! Al die leuke hondjes in het echt zien.... aangekomen op de afgesproken plek leerde ik de hondjes en hun baasjes kennen. Zoveel lieve mensen bij elkaar. Ik kreeg een mooie bos bloemen, een mandje vol met kadootjes en een vreselijk mooie tekening van Isa, de dochter van degene die deze dag georganiseerd heeft. Ik was helemaal flabbergasted....

Overdonderd door dit alles, schoten de tranen in mijn ogen! En als klap op de vuurpijl kreeg mijn vriendin A en ik ook de lunch nog aangeboden!! Na de lunch hebben we nog een wandeling gemaakt (ik in de scoot). Het weer was ook nog eens fantastisch! 

Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Ik voelde me echt gelukkig!  Ik heb vreselijk genoten! Dat er in deze tijd (van egoïsme en andere lelijke dingen) mensen zijn die dit voor mij over hebben.....echt geweldig!! 

Ik wil dan ook iedereen die hier aan mee heeft gedaan bedanken voor deze geweldige dag! 

Thuis gekomen moest ik wel gelijk met een flinke morfine-shot naar mijn bed, maar dat geeft helemaal niks! Hier kan ik weer even op teren.....

Bedankt, lieve mensen, jullie hebben mij een onvergetelijke dag bezorgd!

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Paniek

Update: as.dinsdag 27 september: CT-scan

           Donderdag 29 september: uitslag.

Ik ben een beetje in paniek....

Het begon tijdens mijn vakantie in Denemarken...pijn!

In mijn rug...de bekende pijn! Je bedenkt van alles...slechte stoelen, slechte bedden...noem maar op.

Thuis gekomen in mijn eigen (fantastisch liggend) bed, bleven de klachten aanhouden. Nee, eigenlijk werd het alleen maar erger. Het ging zich uitbreiden. Van pijn in mijn rug, uitstralende pijn naar mijn linkerbovenbeen tot bovenop mijn hoofd. Voel mijn hele ruggengraat. Vanmorgen werd ik wakker met een mega-eng gevoel/pijn in mijn bovenbuik/borstbeen. 

Kankerpijn is een gonzende pijn, met een golvende beweging gaat het door mijn lijf, het lijkt wel alsof het op mijn hartslag gonst. Ik heb de afgelopen weken veel morfine geslikt, de pleister verhoogd, veel in mijn bed gelegen, weinig kunnen doen.

En nu gaat de paniek een beetje de overhand nemen! Wat nu...wat is de volgende stap?....hoe lang hou ik dit vol...is het nog leuk?...is het nu al tijd voor....?

Je begrijpt dat ik met deze combi: pijn en piekeren, niet echt goed slaap. Badend in het zweet word ik soms wakker van de pijn, de angst grijpt me naar de keel. Vooral 's nachts. 

Moet ik een afspraak maken met mijn oncoloog voor een ct-scan? Ik durf niet...bang voor wat ik ga horen. Maar zo kan het ook niet langer, natuurlijk. Er kan niks meer aan gedaan worden. De huisarts is lief voor me, houdt regelmatig contact hoe het met me gaat. Hij kan niks anders zeggen dan dat ík het in eigen hand heb. Dat ík moet besluiten wanneer het genoeg is. Hij weet niet hoe het er van binnen uit ziet, wel dat de kanker actief is op dit moment. 

Wellicht als ik de uitslag van een nieuwe ct-scan hoor, en ik weet dan hoe ik er voor sta, dat ik dan makkelijker een beslissing kan nemen? Maar wil ik het weten...is de vraag...de meningen zijn hier over verdeeld, maar uiteindelijk ligt het bij mij. Zoals alles bij mezelf ligt, en dat maakt dit proces ook zo moeilijk en eenzaam. 

Eigenlijk denk ik dat ik er niet onderuit kom. Ik zal een afspraak moeten maken met de oncoloog voor een ct-scan. Ik verzamel al mijn moed en ga straks bellen. Ik moet het weten! Dan kan ik overleggen met de artsen, nu blijft het koffiedik kijken. 

In de tussentijd is er paniek in mijn hoofd, verdriet, veel verdriet, ik verslap per dag, ben weer afgevallen, kan bijna niks meer eten, kortom ik voel me rot, voel me doodziek...doodziek...ja, dat ben ik ook! 

Ballen!

Vier maanden geleden vielen mijn geliefde haren met pijn in mijn hart op de grond. Met mooi surrogaat-haar ging ik naar buiten. Binnen liep ik 'gewoon' kaal. Het surrogaat-haar zorgde er voor dat ik geen starende of ontwijkende blikken kreeg tijdens de hond uitlaten of in de supermarkt, geen blikken vol medelijden. Een schijnwerkelijkheid, dat wel, maar voor mij een veilige houvast in mijn eigen kale werkelijkheid. 

Nu mijn haren, traag, grijs, maar eindelijk dan toch terugkomen, is ook de dag aangebroken dat ik afscheid heb genomen van mijn pruik. Een definitief afscheid van mijn zo gehate pruik. Ik was er blij mee omdat het me houvast gaf, om me zekerder te voelen, om niet zo duidelijk als kankerpatiënt door het leven te gaan, om niet te shockeren. Maar in mijn hart haatte ik dat ding! 

Zelf zou ik nooit vrijwillig mijn haar zo kort knippen zoals mijn haar nu is. Ik voel me er onzeker door, het past niet bij me. Of beter gezegd bij wie ik was! 

Voordat ik naar buiten ga schieten er weer diversen reacties door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik nu met mijn huidige gemillimeterde 'coupe' de straat op zou gaan. Zullen mensen denken dat ik er vrijwillig voor kies? Zullen ze zich afvragen waarom ik in hemelsnaam mijn halflange donkere krullen verruil voor korte grijze zachte haartjes? Zullen ze denken dat ik chemo heb gehad en een pruik droeg? Ik neem vast wat voorproefjes op de mogelijke reacties, door mijn pruikloze hoofd regelmatig aan familie en vrienden te tonen. Stuk voor stuk krijg ik complimenten. Heel fijn natuurlijk, maar eerlijk gezegd, zou er iemand zijn die mij in deze situatie gaat vertellen dat ik er niet uitzie? Die onzekerheid....

Ik ben al antwoorden aan het bedenken wat ik zal antwoorden bij eventuele vragen. " ik zei nog tegen de kapper, niet zo kort, hoor, maar ze luisterde niet" of deze: " ik was mijn pruik gewoon zat" of " tis niet mijn eigen keuze hoor, chemootje gehad!"  

Vandaag, net terug van een vakantie in Denemarken, ben ik als 'trotse' bezitter van mijn fluweelzachte grijze haartjes naar buiten gegaan. Ik heb in de supermarkt gelopen, de hond uitgelaten.... 

De blikken van de winkelende mensen werden door mij in categorieën ingedeeld: 

Je hebt de "Jeetje wat zielig"-blik, 

of de "Ik doe net alsof ik niks zie"-blik 

en de "Wat heeft dat wijf ballen"-blik

Ik ga voor de laatste, heb ik besloten en met deze houding ga ik de straat op. 

En, weet je wat.....niemand die kijkt!