D-Day

Ik heb slecht geslapen vannacht. Kan eigenlijk wel zeggen dat ik niet geslapen heb. Ik lig niet lekker door de pijn. Bovendien lig ik te malen over de uitslag van vandaag. Wat ga ik te horen krijgen? Ik haal me van alles in mijn hoofd. Wil ik nog wel een chemo-behandeling? Het verdriet wat ik zie in de ogen van mijn dierbaren. Wat als ik echt nog maar kort te leven heb. Ik weet dat mijn leven korter zal zijn dan ik hoop, maar hoe snel kan het nu gaan?
Kanker is erg onvoorspelbaar. Die verwoestende cellen kunnen ineens besluiten om explosief te gaan groeien, om vervolgens een ravage aan te richten in je lichaam.
Wat staat me allemaal nog te wachten? Ga ik veel pijn krijgen? Heb ik nog een bucketlist? Nee, ohjee, moet ik soms een lijstje maken? Tegen de tijd dat ik op sta huil ik weer...ik kan gewoon niet meer stoppen met huilen. Ik probeer me op te maken, maar iedereen keer als ik de mascara op wil gaan brengen rollen de tranen weer over mijn wangen. Gevalletje hopeloos...
T en W gaan met me mee, ze zijn ruim op tijd. We vertrekken met lood in onze schoenen richting ziekenhuis. De wachtkamer is leeg. Ik ben de laatste van het ochtend spreekuur. Logisch, deze plekken zijn altijd gereserveerd voor de "slecht nieuws" gesprekken. Dan kan het uitlopen...
De dokter roept ons binnen, geeft me een hand en zegt heel zachtjes, maar toch hoorbaar: "het is goed, hoor". Huh, wat zei hij nou, dat het goed is???? We nemen plaats op de stoelen en hij zegt meteen dat de lever schoon is. Ik kan het bijna niet geloven, zo overtuigd was ik dat de kanker ook daar zat.
Hij neemt alle tijd om de CT-scan tot in detail met ons te bespreken. Hij scrolt met zijn muis door mijn lichaam, dat te zien is op zijn computerscherm. Laagje voor laagje. Het goede nieuws is natuurlijk dat de lever er schoon uit ziet. Er is echter ook slecht nieuws. Er is een duidelijke toename te zien van de meta's in mijn botten. En een goede verklaring voor de helse pijnen: In de onderste wervel zit een uitzaaiing die de gehele wervel in beslag neemt. Verder zijn mijn ribben aan de rechterkant behoorlijk aangetast. Ook op mijn rechterheup zit een grote tumor, en er zitten meta's in mijn bekken, bovenste wervels en borstbeen. Hij laat een plekje op mijn longen zien. Hij verteld ons dat een gezonde long een boom voorstelt met takken, maar dan zonder bladeren. Dit plekje zat er tijdens de vorige scan ook al, dus geen reden voor paniek, zegt hij. Het zal wel niks zijn!
Al met al was dit het beste nieuws wat ik kon krijgen, maar toch is het geen goed nieuws.
Mijn nieuwe behandeling gaat er als volgt uitzien:
-Bestraling van de wervelkolom als pijnbestrijding. Dit moet ik overigens ook  niet onderschatten. Ik ken een aantal mensen die doodziek werden van de  bestraling. Het feit dat je dexamethason moet gaan slikken om dit goed te  kunnen doorstaan zegt mij genoeg. Toch ga ik er voor. Wil van de pijn af!
-Een nieuwe hormoontherapie: Aromasin. (hopen dat dat gaat aanslaan?)
-Voor een goede pijnbestrijding is morfine de beste keuze, maar dit mag niet  samen met het middel Venlafaxine (wat ik gebruik tegen zenuwpijn, depressie  en opvliegers). Daarom moet ik stoppen met de venlafaxine en overgaan op de  amitryptiline. Gaan we weer, was ik net goed ingesteld (sinds januari), moet ik  weer gaan wennen aan andere medicatie.
Ik heb nu morfinepleisters en morfine sublinguaal (onder de tong) voor de piekpijnen. Tramadol mag ik ook slikken. Hiermee heb ik wat meer "escape" mogelijkheden.

Op weg naar huis ga ik nog even langs de bakker voor wat lekkers bij de koffie en we rijden naar mijn moeder om haar dit nieuws te vertellen. Ze gaat met ons mee naar huis. We rijden langs de apotheek voor de nieuwe medicijnen en dan gaan we in de tuin zitten. Het is heerlijk weer! We zijn wat stilletjes, ieder met zijn eigen gedachten.
Ik voel me opgelucht, maar niet blij. Opgelucht omdat de kanker beperkt is gebleven tot de botten. Dit betekent dat ik weer wat meer tijd krijg! Teleurgesteld dat ik mijn "light" periode moet gaan afsluiten.