Eerste kuur zit er bijna op

Nog één dagje en mijn eerste chemokuur zit erop. Het is tot nu toe goed gegaan.
Oké, ik heb knalrode voetzolen en de neuropathie is duidelijk voelbaar. Ook mijn vingertoppen zijn erg gevoelig en rood. Oké, ik heb wat pijnlijke plekjes in mijn mond. Oké, ik ben wat extra moe. Oké, in de loop van de dag krijg ik moeite met lopen. Ik loop dan te manken en heb pijn aan mijn heup. Maar.....ik denk dat ik me zelfs nog iets beter voel dan voor de chemo. Ik heb 's avonds geen koorts meer, ik hoef niet meer iedere avond mijn extra pijnmedicatie te slikken, ik heb best nog wel energie. De ene dag wat meer de andere, maar overall kan ik zeggen dat ik me beter voel.
Bizar, toch?
Ik ben aan het opruimen geslagen. Veel spullen zijn naar het grofvuil gegaan. Het ruimde heerlijk op in mijn koppie. De logeerkamer is nu zo goed als leeg en ik ga proberen om daar een gezellige kamer van te maken voor mijn lieve familie die toch regelmatig bij me komt slapen omdat ze zo ver weg wonen. Hoe lief is dat? Dan verdienen ze toch een lekker bed met een eigen plekje?
Het voelt goed om dat straks allemaal geregeld te hebben, hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken.
Aanstaande donderdag moet ik weer naar de oncoloog. Een uurtje eerder even bloedprikken om te kijken of mijn bloed goed genoeg is om aan de volgende chemo te mogen beginnen.
Morgen nog één dagje pillen slikken en dan een weekje niet! Wat een feest....ik kijk er nu al naar uit. Even geen strak eet en slik patroon...vooral dat 's avonds eten kost me veel moeite. Het eten smaakt me niet meer. Alles smaakt zo'n beetje hetzelfde en sommige dingen doen pijn om te eten. Als het bijv te pittig of te zuur is dan bijt dat in mijn pijnlijke mond. Is niet fijn!
Maar, hey! Mij hoor je niet klagen.... Als ik dit vergelijk met 8 jaar geleden...
De realist is mij zegt wel, dit is pas je 1 e kuur en ook nog op 75%. De volgende keer gaat die op de volle 100%. Hoe zal ik daarop reageren. Maar dat parkeer ik even, dat ga ik ook gewoon maar
ervaren. Na de derde kuur mag ik weer onder de CT-scan. Ik zou er bijna blij om zijn. Dan weet ik of
de chemo zijn werk doet! Zo spannend...ik hou, weer als realist, er ook rekening mee, dat de chemo niks heeft gedaan of alles alleen maar erger heeft gemaakt. Ja, ook die kans is aanwezig. En nog niet eens zo'n kleine kans met 40%. Maar ik ga van het positieve uit. Op dit moment kan ik alleen aan mijn lichaam veranderingen voelen. Zo heb ik nu al een week geen koorts meer 's avonds. Ik had al vanaf januari iedere avond koorts, wat tumorkoorts bleek te zijn. Als dat een positief teken is.....
Oh, wat zou het toch mooi zijn als de chemo zijn werk doet en met name de meta's in mijn lever doen verdwijnen (oké, zelfs met stabiliteit zou ik wel blij zijn).
En verder hobbelt mijn leven gewoon weer verder, alsof er niks aan de hand is.
En dan ineens op een moment dat ik het helemaal niet verwacht staat die 'magere hein' ineens weer in mijn nek te hijgen. Op zo'n moment lopen de tranen ineens over mijn wangen.
Ik wil hem niet meer zien voorlopig die 'magere hein' hij verdient geen aandacht. Maar hij houdt zich niet aan de afspraak die ik met hem heb gemaakt. Hij verschijnt te pas en te onpas...
Soms heb ik ook plaatsvervangend verdriet, geen schaamte maar verdriet. Ik voel dan ineens het
verdriet van anderen. De mensen die dichtbij me staan, hun verdriet. Ik heb nu de ellende, maar zij straks als ik er niet meer ben. Dan breekt voor hun een moeilijke  periode aan. Rouwen, zaken regelen, loslaten...het lijkt me niet makkelijk. Vaak neem ik hun verdriet nog eens bovenop mijn eigen verdriet. Dit gaat vanzelf...