"Horror" ct scan

Kapot ben ik, verrot! Vandaag voor het eerst écht serieus overwogen om te stoppen met alles!
Vandaag was met stip het rotste en pijnlijkste onderzoek ooit.
Ik had van de week al gebeld met de oncologieverpleegkundige en haar gevraagd of zij mijn infuus wilde zetten voor de CT-scan. Natuurlijk was haar antwoord. Ze is superlief, relaxed, ze neemt ongelofelijk lang de tijd om goed naar mijn aderen te kijken voordat ze prikt, ze warmt mijn arm op. Voor de CT-scan is de beste plek om te prikken in de holte van je elleboog ( waar je normaal ook bloed laat prikken). Daar is de ader het dikst. Ze vroeg me nog welke kleur naald er in moest voor de CT-scan? Dat wist ik niet, maar wel dat het een dikke moest zijn. Ze pakte haar dikste infuusnaald en dus na lang voelen, kijken, geduld, prikte ze in mijn arm. Venijnig! Maar hij zat...dachten we...want zo'n infuusnaald moet er diep in en ze kreeg hem met geen mogelijkheid verder erin geduwd (wat overigens ook geen lekker gevoel is). Het spijt me, zei ze, maar hij moet eruit, want dit gaan ze niet accepteren. Een andere plek boven op mijn onderarm werd aangeprikt. Weer gelijk goed, het deed minder pijn en hij zat lekker. Ja, dat klinkt gek, maar na al die jaren voel je of een infuus goed zit of niet! Ze spoot hem nog even door, hij liep als een rolletje. Ik blij!
Daar zittende in die chemokamer  werd ik ineens heel emotioneel. Was het mijn infuustrauma? Of was het de ruimte met mijn herinneringen? Of was het de wetenschap dat ik daar wellicht ook weer iedere week kom te zitten? Of was het misschien mijn verdriet en woede omdat ik net ervoor te horen kreeg dat mijn vriendin, die ik al zo'n 45 jaar ken, ook een begin stadium van borstkanker heeft. Ontdekt bij het bevolkingsonderzoek? Ik denk dat het de combinatie van alles was!
Maar ik vond dat ik me flink moest houden dus wreef de tranen uit mijn ogen en samen met mijn
schoonzusje gingen we naar de afdeling voor de CT-scan.
Aangekomen bij de CT-scan kon ik gelijk doorlopen, want ik was doordat het zo lang duurde met
infuus prikken te laat. Geen probleem, zei ik direct bij binnenkomst ik ben er al helemaal klaar voor.
(Ja, ervaring, he) ik heb geen broek aan met een rits, geen Bh en zelfs het infuus zit er al in, jullie kunnen direct aan de slag! Fijn, zei de medewerker.
Ik ging liggen op de tafel, nog steeds blij dat mijn infuus zo lekker zat...
Zegt die jongen:" maar mevrouw er zit een roze naald in!"
Ik: ja, is dat een probleem dan?
Hij: ja, want wij gebruiken altijd de groene naalden, die zijn nog dikker, anders kan de contrastvloeistof er niet goed doorheen"
Ik: dus....en nu?
Hij: (deed me gelijk zo'n strak bandje om me arm) en begon te zoeken naar een nieuwe plek om te prikken.
Ik: hoho, wacht even als er opnieuw geprikt gaat worden dan ga ik weer terug naar boven naar
MJ( de Onco-vpk)
Hij: ik voel hier een heel soepel vat en voordat ik het wist zat hij erin.....verkeerd! Weer die vreselijke pijn!.
Hij: ik kan het hier ook nog proberen, ik zal even dat andere infuus eruit halen (want inmiddels werd de stuwing in mijn arm mét infuus steeds groter...
Ik: (met stemverheffing) nou moet je eens goed naar me luisteren je gaat me helemaal niet meer prikken. Ik wil naar MJ of ze komt hierheen, maar jij gaat me niet meer prikken en doe die strakke band af want ik hou het niet meer van de pijn!
Hij: (geschrokken). Inmiddels was er een oudere dame bij gekomen die bevestigde dat een hoop kankerpatiënten geen goede aderen meer hebben en daar een serieus trauma van hebben en dat hij daar wel rekening mee moest houden!
Mooi! Goeie actie!
In de tussentijd begon ik met janken, kon niet meer stoppen.
MJ werd gebeld en zei dat ze bij mij met geen mogelijkheid een groene naald meer konden prikken omdat mijn aderen daar te slecht voor zijn. Ze moesten het doen met 'haar' advies.
Ik: prima! Maar wat is nu eigenlijk het hele probleem?
Hij: volgens het protocol moeten ze de contrastvloeistof met een bepaalde druk door de ader heen laten gaan. Met een roze naald kan er maar gespoten worden met een druk van 3. In de groene naald daar kan de vloeistof met 4,5 door.
Ik: en wat heeft dat dan voor gevolgen als je het nu met 3 doet?
Hij: dat de CT-scan niet mooi wordt
Ik: wat bedoel je met niet mooi?
Hij: dat hij niet scherp is, wat onduidelijker...dat de radioloog meer moeite moet doen om de scan goed te beoordelen
Ik: dan heb ik er helemaal geen goed gevoel over! Deze scan is erg belangrijk er zijn vorige keer drie plekken op mijn lever gezien. Juist nu is het zo belangrijk dat het goed kan worden beoordeeld.
Hij: tja, dat is zo, maar we hebben geen keuze op dit moment, al de nog werkende aderen waren inmiddels al aangeprikt! We proberen met 3,5 door te spuiten, maar dat is wel een risico. De fabrikant geeft garantie met de roze naald tot 3.
Ik: en wat is dat risico dan?
Hij: dat het slangetje gaat knappen! Jawel buiten uw arm, hoor, maar dan spuit de contrastvloeistof alle kanten op.
Ik: weet je zeker dat die contrast dan niet in mijn arm alle kanten op kan spuiten
Hij: nee, mevrouw, echt alleen er buiten.
Pfff...ik was er alleszins gerust op! Ik lag met de stress in mijn donder op die tafel en was inmiddels flink aan het huilen...ze gaven me nog een tissue (goh, wat aardig...)
Al huilend lag ik me te verbijten en de scan duurde en duurde maar...ik heb er zeker drie kwartier onder gelegen. Normaal gesproken duurt een CT-scan zo'n kwartier. De contrastvloeistof liep door mijn lijf, ik werd weer heel erg warm tot in mijn vingertoppen en toen was het net alsof ik in mijn broek aan het plassen was...pfoe, dat ging in ieder geval goed. Geen gevalletje nattigheid om me heen. Maar ik lag al die tijd met mijn armen boven mijn hoofd (dat moet nu eenmaal tijdens deze scan) maar mijn slechte arm, links, krijg ik niet makkelijk boven mijn hoofd en zeker niet voor zo'n lange tijd. Ik lag me te verbijten van de pijn in mijn linkerschouder, maar ik durfde er niks van te zeggen na al dat gedoe met dat infuus. Ik probeerde te ontspannen, te tellen, ik lag te denken aan mijn schilderij waar ik pas mee bezig ben geweest. Maar iedere keer werd ik uit mijn concentratie gehaald door de stem dat ik mijn adem moest inhouden.....en u kunt weer doorademen...
Eindelijk zat het er op. Het infuus ging eruit en ik moest weer ongelofelijk erg plassen, maar nu echt. Gelukkig kan dat gelijk in het kleedkamertje...
Ik ben uiteindelijk huilend weg gelopen en ben met mijn schoonzus even gaan zitten in de hal. Ik had het gevoel dat ik ging flauwvallen, moest even op adem komen!
Jullie denken misschien is dit nou zo erg, allemaal? Ik denk dat alleen lotgenoten begrijpen hoe dit is.
Nu, uren later zit ik dit te typen, met één hand. Het gaat heel moeilijk, vanwege de pijn in mijn schouder die ik er aan over heb gehouden. Met mijn 'goede' rechter arm kan ik helemaal niks, hij doet al pijn als ik hem optil! Hij is al pimpelpaars, op bijna heel mijn onderarm!
Ik ga maandag naar de oncoloog voor de uitslag. Als ik dan bijv zou horen dat de plekjes op mijn lever niet meer te zien zijn, dan vertrouw ik daar dus niet op.....dit wordt weer mijn volgende struikelblok. Maar ik probeer het even te parkeren tot maandag en ik zal dit verhaal zeker vertellen. Ik mag er toch ook wel vanuit gaan dat de radiologen extra tijd gaan besteden om deze moeizame scan te beoordelen. Ik hoop het....
Voor nu, ga ik proberen te slapen want ik heb pijn over mijn hele lijf!
Dit zal ook wel weer slijten, maar dit is om nachtmerries van te krijgen....
Ik krijg steeds meer zoiets van: blijf van me af, laat me met rust! Al dat geprik in mijn arm...ik ben er zó ongelofelijk klaar mee....
Zo! Lezers van mijn blog....ik heb jullie even gruwelijk misbruikt om van me af te schrijven. Door mijn verhaal heen zullen jullie vast mijn verdriet, mijn angst en boosheid hebben gelezen!
Morgen weer een dag en deze dag zo snel mogelijk vergeten!!
Tot later.....