Gesprek huisarts

Hier even een update van mijn bezoek aan de huisarts vanmiddag.
Ik kwam al buiten adem binnen, want de praktijk heeft een trap van een trede of tien. Hij hoorde gelijk dat het niet goed zat.
Hij heeft geluisterd naar mijn longen. Ik klonk als een astma patiënt, zei ie, maar ik heb geen astma, nooit last van gehad ook. Ik hoest ook niet, dus hij wist het eigenlijk ook niet. Hij hoorde geen vocht, maar dat zegt niks, als het weinig is hoor je dat niet met een stethoscoop. Dus vond hij het noodzakelijk dat ik een longfoto laat maken. Dat doe ik dan volgende week dinsdag gelijk voor de CT-scan.
Hij zei met zekerheid te weten dat de klachten niet van de fentanyl pleisters 25 waren!
Toen ik bij hem was had ik ook weer koorts, volgens hem tumorkoorts. De saturatie (de hoeveelheid zuurstof in mijn bloed) was uitstekend 99%. Hij denkt (zei ook dat hij het absoluut niet met zekerheid kan zeggen) dat de problemen toch wel eens van de lymfeklieren achter mijn borstbeen vandaan kunnen komen. Die zijn wellicht door gegroeit naar mijn longen.
Mijn bloeddruk was overigens bij hem nog steeds te hoog 189/96. Maar er komt natuurlijk ook een stuk spanning bij.
Ik heb voorgesteld dat ik het nu toch wil proberen met de 12 mcg pleister, met als extra medicatie een langwerkend orale morfine, Oxycodon. Als ik daar meer dan drie per dag van nodig ga hebben, is het toch beter om weer die 25mcg pleister te gaan plakken.
Verder kreeg ik nog pufjes Ventolin mee van de apotheek. Als ik het benauwd heb dan mag ik die zoveel nemen als ik nodig vind. Ze zijn onschuldig.
Hij vroeg ook nog hoe ik me psychisch voelde. Ik zei dat ik af en toe een angstaanval heb, vooral 's nachts als ik het zo benauwd heb. Hij vroeg me ook of ik depressief ben. Tja, wat is depressiviteit nu precies.....dat is een ziekte op zich. Wel is het logisch dat ik me soms erg depri voel, dat mag duidelijk zijn. Maar, zo zei ik tegen hem, niet zo dat ik al de pillen die ik in huis heb in wil gaan nemen. Dat wilde hij even weten zei hij. Hij liet me weten dat IK uiteindelijk mag bepalen hoe lang en hoe ver ik wil gaan. Hij zal er voor me zijn als dat nodig is. En dat deed me dan weer goed om dat te horen! Het was al met al geen gesprek waar ik gerust van werd, maar vond het ondanks dat toch een fijn gesprek!
Toen ik thuis kwam heb ik gelijk een oxycodon ingenomen en een pufje genomen. Jezus wat een apotheek heb ik in huis, zeg! niet normaal.... Daarna heb ik wat telefoontjes gedaan waar ik heel moe van werd, ben mijn bed ingedoken en heb liggen slapen. Ik schrok net wakker, voel me niet lekker. Ik probeer maar weer snel te gaan slapen. Morgen weer een dag!