Retourtje SEH

Gisteren heb ik weer eens een retourtje spoedeisende hulp gehad!

Reden: plotselinge, ondragelijke pijn in mijn rechterzij, uitstralend naar borstbeen en rug, inclusief pijnlijke ademhaling.

Ik heb al langere tijd last van pijn in mijn rechterzij, niks nieuws, dus.  

Maar de afgelopen 2 nachten waren een hel! Vreselijke pijn die ik niet onder controle kreeg met morfine. Vooral 's nachts en in de vroege uurtjes. Wist me geen raad, ik raak er van in paniek. 

Ik kon niet liggen of zitten van de pijn. Laat staan dat ik in slaap kon komen! Oh, en wat duren die nachten dan lang....

Bang om nog een derde nacht zo in te gaan belde ik met de Daniël den Hoed Kliniek. Ik belde de secretaresse van mijn oncoloog. Ik weet nog steeds niet wie ik in dit soort gevallen moet bellen...

Ze ging gelijk overleggen met dr.J., die me zoals altijd heel snel terugbelt. Ze is snel in alles, dus ook met terugbellen. Ze hoorde m'n klachten aan en zei dat ze geen tijd had om me te zien, maar dat ze wel wilde dat ik dezelfde dag nog gezien werd door een arts. Ik zou snel een telefoontje krijgen....zonder verdere woorden hing ze op. 

Nog geen half uur later belde de secretaresse om te zeggen dat ik verwacht werd op de SEH van het Erasmus MC. Gelukkig was mijn vriendin A bij me, ze wilde met me mee.

Ik verwachtte al dat deze 'grap' me vele uren zouden gaan kosten. Ik heb tenslotte vaker met dit SEH bijltje gehakt. Binnengekomen werd ik direct geholpen en in een kamertje neergelegd. Dan volgt er het gewoonlijke ritueel. Er komt eerst een verpleegkundige om je op te vangen. Deze vraagt het een en ander en wil vervolgens gelijk een infuus aanbrengen. Ho! Niet zo snel, waarom heb ik een infuus nodig?

Ik ben binnengekomen op een verdenking van een longembolie, dus moest er echt een infuus in voor eventuele toediening van een snelle medicatie of ander onderzoek. Oké....longembolie! Daar had ik zelf niet aan gedacht. Mijn klachten vond ik niet echt passen bij een longembolie, Maarja...het zou zomaar kunnen.

Het infuus werd (auw) geprikt, maar het zat in één keer, helaas bleef het al die tijd pijnlijk en vervelend. Bloed werd afgenomen, dit betekent gelijk op z'n minst een uur of langer wachten op de uitslag.

Na een tijdje komt er een arts-assistente die je onderzoekt en veel vragen stelt. Ze hoorde niks verontrustend in mijn longen, wel voelde ze een vergrote lever. 

Ze ging overleggen met de internist. Na heel lang wachten (ik lag al zo'n twee uur te wachten) kwam ze weer terug met de internist assistent. Weer hetzelfde onderzoek werd gedaan en ook deze arts voelde al snel dat mijn lever vergroot was. De uitslag van het bloed was ook inmiddels binnen en ze concludeerde dat er geen sprake was van een longembolie. Ze vertelde dat patiënten met een kwaadaardige ziekte vaker een longembolie ontwikkelen. Ze dacht dat de oorzaak van de heftige pijn lag bij de uitzaaingen, hoogstwaarschijnlijk in de lever. Ze wilde door middel van een foto van de ribben nog wel even uitsluiten dat ik geen breuk had in mijn ribben, gezien het feit dat ik behoorlijke uitzaaiingen op mijn ribben heb. Dit bleek ook niet het geval. Om zeker te zijn waar de pijn precies vandaag komt moet er een ct-scan gemaakt worden. Maar dit mochten zij niet doen omdat ze niet in het vaarwater van de behandelend arts willen gaan zitten! Ik vind dit maar raar en onefficient. Ik had nota bene al een infuus er in zitten. Maar, nee, hoor....ik kreeg ze niet omgepraat! Afspraken zijn hierover gemaakt en daar wijken ze niet vanaf! 

Eindconclusie: ik ben niks wijzer geworden, ik mocht weer naar huis met een dubbele dosering morfine en maandag (dan heb ik een afspraak) de rest bespreken met mijn oncoloog. 

Ik ben nu minstens weer 2 weken verder eer ik iets meer weet. Ik kan deze gang van zaken niet goed begrijpen, hoor...maar je hebt als patiënt geen poot om op te staan en je hebt je maar aan te passen.

Het is zó frustrerend!

Vandaag is het, gelukkig, iets beter gegaan met de pijn. Het is inmiddels afgezwakt tot een aanvaardbaar niveau. Ook afgelopen nacht heb ik goed geslapen, mede door de morfine, natuurlijk! Ben vreselijk suf, maar alles beter dan die alles overheersende pijn! "In het moment leven" is dan ineens één zwart gat geworden. Pas als de pijn wat afneemt, kan ik weer helder denken.

Nog dit weekend doorkomen en dan heb ik het gesprek met de oncoloog. 

Ben benieuwd!