Ik ben vandaag jarig.... 55 jaar! Misschien wel mijn laatste verjaardag......
Ik ben intens verdrietig. Ik heb verdriet om mezelf en de mensen om me heen. De whatsapps en berichtjes stromen al binnen. De meeste worstelend naar de juiste woorden.....
Sommige laten ook niks van zich horen, juist omdat ze niet weten wat te zeggen! Ik heb er verdriet om dat ik merk dat mensen het er ook moeilijk mee hebben.
Ik kijk naar buiten, het is grauw en ongezellig! De afgelopen jaren was het steeds op mijn verjaardag mooi weer, het zonnetje scheen, de lente was begonnen. En nu....nu huilt de hemel een beetje met me mee.
Ik ben treurig om mijn lieve hondenkind, Bobbi. Ze is zo lief, maar het lijkt erop dat ze niet buiten mij kan. Ze gaat huilen als ik een paar uur weg ben en ik haar bij iemand anders breng. Ze wijkt niet van mijn zijde, alsof ze aanvoelt wat er aan de hand is....
De laatste weken heb ik veel pijn, iedere dag weer anders. De ene dag beter dan de andere. Waar komt die pijn vandaan? Hoe lang moet ik nog in deze onzekerheid leven? Ik voel me een soort van in de steek gelaten door mijn oncoloog. Is dat eigenlijk wel reëel om zo te denken? Ik snap dat ze op het moment niet veel voor mij kan doen. Bovendien heb ik zelf gezegd dat ik niet meer wil beginnen aan een laatste zware hormoontherapie. Maar zoals nu, helemaal geen gesprekken meer, dat voelt ook niet goed. Daarom heb ik zelf maar een afspraak met haar gemaakt.
Ik wil met haar kunnen 'sparren' over mijn situatie. Bevestiging dat ik de juiste beslissingen neem, adviezen, praten over de nabije toekomst, gewoon een goed gesprek met een deskundige die eens kritisch met mij meedenkt. En ja, ook graag empathie! Ja, als ik het zo opschrijft word me steeds duidelijker wat ik verwacht van dit gesprek. Of het aan mijn verwachtingen gaat voldoen dat trek ik in twijfel. Eerlijk gezegd heb ik er op voorhand al geen goed gevoel over. Maar dat is natuurlijk niet 'fair' om zo het gesprek in te gaan. Ik moet me goed voorbereiden en mijn verwachtingen bij haar neerleggen, denk ik. En mijn emoties hieromtrent even uitschakelen...(bleh...zo moeilijk). Dan kan zij zeggen of ze aan die verwachtingen kan voldoen of niet. Aan de hand van dit gesprek zal me duidelijk worden of zij voor mij de juiste 'laatste-fase-van-mijn-leven-arts' is. Mijn ervaringen tot nu toe zijn namelijk niet heel erg goed. Ik weet dat ze heel veel kennis in huis heeft en je voor de behandeling van borstkanker bij deze arts erg goed af bent. Maar wat als je niet meer behandeld kan en wil worden.....dan spelen er anderen kwalificaties. Dan vind ik het belangrijk om een empathisch iemand tegenover me te hebben. Iemand die dus met me mee wil denken en mijn beslissingen zal bevestigen of niet. Het kan toch niet zo zijn dat ik het verder maar moet uitzoeken met mijn kanker? Wat gebeurd er als ik ben 'uitbehandeld'? Op basis waarvan kan ik straks nog moeilijkere beslissingen gaan nemen dan? Of heb ik misschien te hoge verwachtingen? Als ik kijk naar lotgenoten dan hebben die meestal een beter contact met hun oncoloog, gaan met regelmaat onder de scan. Maarja, die worden ook nog behandeld. Het ligt dus allemaal wat lastiger...
De oncoloog die ik hiervoor had, is super aardig, ging eigenlijk in alles wel met mij mee, Maarja, hij heeft ook fouten gemaakt, dingen laten liggen...tja...waar ga je dan voor?
Aangezien de dingen toch altijd anders lopen, moet ik geen verwachtingen hebben en het gesprek gewoon aangaan. Ik ga het zien....
Het is nu kwart voor twaalf 's avonds, mijn verjaardag is bijna voorbij! Gelukkig, want ik heb me nog nooit zo gevoeld op mijn verjaardag. Het is toch vreemd dat de dag waarop je geboren werd zo veel meer beladen en emotioneler is dan welke andere dag dan ook?
Morgen is weer gewoon morgen....wat zal de dag me weer gaan brengen?
Ik dank jullie voor al mooie berichtjes, mailtjes, kaartjes, appies, FB enz enz....het heeft me weer gesterkt!
lieve Mandy ik ben blij dat je nog steeds berichtjes plaatst
BeantwoordenVerwijderenen hoop met jou dat je een goed empatisch gesprek zult hebben! heel veel liefs Rita
Tjemine, wat een dag(en) heb je weer achter de rug. Ik was gisteren bijna niet online, omdat we de verjaardag van m'n dochter vierden dus lees nu pas dat je jarig was. Alsnog van harte uiteraard, ook op deze verjaardag! Ik weet niet wanneer je gesprek staat, ik hoop dat je er weer wat energie uit put. Ik denk aan je!
BeantwoordenVerwijderen