Pieker niet, het loopt toch altijd anders!

Wat een heerlijk weer was het de afgelopen dagen! Dat eerste voorjaarszonnetje is toch wel het lekkerste zonnetje van het hele jaar! Hoe jammer, want ik voel me nog steeds niet goed! Ik heb sinds een weekje een vreemd soort pijn. Een pijn die ik niet goed kan uitleggen, een pijn die ik nog niet eerder gevoeld heb. Het is een diepe pijn in mijn buik, uitstralend naar mijn ruggewervel en mijn ribben. Vandaag zat het weer meer op mijn ribben. Het is een intense, doffe pijn.

Zoiets maakt me dan heel onzeker. Ik weet er niet zo goed raad mee. Bij wie moet ik zijn met dit soort klachten?

Ik word niet meer behandeld voor de kanker, moet ik dan de oncoloog bellen? Of de huisarts?

Aan de ene kant ben ik zo blij dat de beslissing voor mij is genomen. Vanwege mijn slechte hartfunktie kan ik niet meer behandeld worden met de zware anti-kanker behandelingen. Gek genoeg geeft dat me rust. 

Even wat uitleg: Ik heb altijd geroepen dat ik niet wéér zo'n zware chemotherapie wil ondergaan. 

Maar wat deed ik toen ik hoorde dat er in mijn lever ook meta's waren gevonden....juist ja...de volgende dag begon ik aan een chemo! 

Ik had me altijd voorgenomen om dat niet meer te doen. En toch deed ik het....Het blijkt dat je steeds maar weer je grenzen gaat verleggen. Om de beslissing te nemen om niet meer voor een levensverlengende chemo te gaan, is dus verre van eenvoudig. 

Dat is dan ook gelijk de andere kant van deze beslissing. Maar ik heb me voorgenomen dat ik trouw moet blijven aan mezelf! 

Ik wil niet meer behandeld worden, en de beslissing heb ik niet zelf hoeven te nemen. Het moet zo zijn! 

Het voelt alleen nu als "wachten op de dood". Leven met die angst en het leven daarbij zo leuk mogelijk maken? Het lijkt zo tegenstrijdig, alles uit het leven halen, zoveel mogelijk genieten, terwijl je dat doet omdat het misschien binnen een paar maanden of jaar afgelopen is...

Van de week ben ik weer op bezoek geweest bij de cardioloog. De komende weken gaan ze de hartmedicatie optitreren. Zo hoog mogelijk. Ze blijven me vaak monitoren en vragen dan hoe ik me voel. Ik sta hierachter omdat de hartklachten op dit moment mijn kwaliteit van leven aanpassen. Ik hoop dat ik me de komende tijd beter zal gaan voelen als de medicatie goed is ingesteld! 

Mijn hart is heel slecht, dat werd me van de week ook weer verteld door de cardioloog.

Oud zal ik niet worden, dat weet ik al jaren, natuurlijk. Maar nu, met mijn huidige hartproblemen, weet ik het helemaal zeker! 

Ik vind het doodeng! Ik wacht op wat komen gaat, wat gaat me uiteindelijk fataal worden? Twee grote zwaarden hangen boven mijn hoofd. Ik ben me constant bewust van mijn sterfelijkheid. 

En in de tussentijd moet ik ook nog leven. Hoe doe je dat? Heel veel mensen zeggen, uiteraard heel goed bedoeld, genieten, he!! Maar hoe kan ik nou genieten als ik me niet goed voel? Als ik uitgeput op de bank zit, te moe om me hoofd op te houden. Als er lood in mijn benen zit, en mijn lichaam te zwaar voelt om te dragen. Als ik in mijn hoofd nog zoveel leuke dingen wil gaan doen, maar dat ik merk dat dat niet meer gaat? Dat het eten niet meer smaakt en ik vaak na twee happen al opgeef om verder te eten. Als ik pieker over hoe het nou allemaal zal gaan. Wat voor klachten en ellende staat me nog te wachten?  Bang zijn, bang om alle regie kwijt te raken. Het heeft echter totaal geen zin om hierover te piekeren, want het loopt toch altijd anders!

De regie ben ik al lange tijd kwijt en ik red het nog steeds.

Tuurlijk....ik vind het zwaar, loodzwaar. Maar ik heb mezelf beloofd dat ik trouw blijf aan mezelf. 

Als het genoeg is is het genoeg....en dat geeft me rust. 

Binnenkort maak ik afspraken met mijn oncologe en mijn huisarts, waarbij ik dit alles wil bespreken. Ik wil graag weten bij wie ik me mag melden als er klachten komen die ik zelf niet kan oplossen. 

Ik hoop dat dat me de rust zal geven die ik nodig heb.