Ze bevestigde dat de Ejectiefractie slechts 35% was. Dit valt in de categorie stadium vier (slecht, dus)
Twee levensbedreigende ziektes, die me fataal zullen gaan worden. Ze kan weinig voor me doen, zei ze. Chemotherapie durft ze niet meer aan met mijn slechte hartfunktie. Ze wil me overdragen aan de cardioloog, die mij de komende tijd gaat monitoren.
Het kan twee kanten op gaan.
1. Mijn hartfalen is progressief (wat natuurlijk het slechtste scenario zou zijn).
2. Mijn hartfalen krijgt stabiliteit. Beter zal het nooit meer worden, maar stabiel zijn wel.
Echter zullen we dat pas na enkele maanden weten. Een ct-scan vind ze voorlopig geen toegevoegde waarde hebben. Ik moest wel de komende tijd voorzichtig omgaan met mijn zwakke botten, omdat de metastasen aldaar wel van ernstige aard zijn.
Toen ik vroeg of hormoontherapie evt nog een mogelijkheid was, hoorde ik haar denken. Ze wilde dit wel bespreken met de cardioloog. Als die dat goed zou vinden is er nog één anti-hormoontherapie die ik nog niet gehad heb en dat zijn de fulvestrant injecties. Iedere maand (in het begin zelfs om de 2 weken) worden er twee injecties in mijn billen gespoten. In iedere bil één. Het schijnen pijnlijke injecties te zijn, waarvan je na inenting een paar dagen niet meer kan zitten. Jullie begrijpen dat ik daar ook niet echt blij van word. Ik heb al bijna geen kont meer over na het afvallen...pfff...
Maar goed, ff afwachten maar....chemotherapie is in ieder geval uitgesloten.
Bizar hoe dit allemaal gelopen is. Ik was de laatste weken erg bezig met een beslissing nemen. Wilde ik nog verder met chemotherapie of niet. Zou ik voor kwaliteit gaan of voor kwantiteit. En kan je dat dan emotioneel aan? Ik werd 'gek' van het piekeren over dit vraagstuk.
Nu hoef ik zelf niet meer te kiezen. De beslissing is nu voor mij gemaakt.
Ik ben doodmoe, ik ga slapen!
dapper dat je zo door blijft strijden en sterkte bij de cardioloog!!!
BeantwoordenVerwijderenLieverd laat ik dit blog nu vanmiddag nog helemaal niet gelezen hebben.
BeantwoordenVerwijderenMaar bellen met elkaar is eigenlijk ook veel fijner.
Tjemine, ik had je bericht van gisteren gemist, wat een dagen heb je weer achter de rug meis! Kan geen woorden van troost vinden voor je, maar hopelijk weet je dat ik aan je denk.
BeantwoordenVerwijderen