Nooit saai

Sinds zaterdag, de 8ste dag van mijn chemokuur voel ik me niet goed. Ik voel me zo verzwakt dat ik alleen nog maar op bed kan liggen. Werkelijk te moe om te lopen. Rusten helpt niet...ik ben ook duizelig, denk steeds dat ik ga flauwvallen. Kortademig, pijn op mijn borst. Die voeten die met de dag pijnlijker worden. Ook mijn handen gaan pijn doen.

Tja....en Dr.J zei me dat ik 'laagdrempelig' moest bellen. Vanmorgen, de 11de dag van de kuur ging ik  met de hond wandelen. Ik kon mijn ene been niet voor de andere krijgen. Toen ik terugkwam van dit korte rondje heb ik gelijk het ziekenhuis gebeld, dit kan zo niet langer...

Binnen 5 minuten werd ik terug gebeld door dr.J persoonlijk. 

Dat is toch zo'n verschil met het IJsselland ziekenhuis. Daar werden mijn klachten nooit zo serieus genomen en ik kreeg zelden de oncoloog zelf aan de telefoon. 

Dr.J zei dat ik gelijk moest komen om bloed te laten prikken, want daar zou ze aan kunnen zien of ik deze chemo aankan. Zo gezegd, zo gedaan, mijn schoonzus was zo lief om direct naar me toe te komen vanuit Spijkenisse om me naar de DDK te brengen. Ik was te duizelig om zelf auto te rijden. 

Het bloedprikken was weer een fluitje van een cent, ook zo'n verschil met het IJsselland, waar het keer op keer mis ging. 

In het uurtje dat we moesten wachten op de uitslag en de afspraak met de dokter kom ik mijn vriendin tegen! Hoe toevallig! Zij moest daar zijn ivm bestralingen aan haar borst. Helaas zorgt de bestraling ervoor dat haar huid ook verbrand is en open is gegaan. Ik kan dat nóg voelen van 9 jaar geleden. Wat een pech voor haar! 

Ik had vervolgens een afspraak met een andere arts, een Belg. Een niet echt communicatief vaardige jongeman. Hij maakt bijv. zijn zinnen niet af, wat heel verwarrend is. Ik betrapte mezelf erop dat ik zijn zinnen ging afmaken. Dat moet je natuurlijk niet doen....maar om hem te begrijpen ging ik het zelf invullen. Bovendien sprak hij erg binnensmonds en met een behoorlijk accent (ik denk dat hij uit de buurt van Brugge komt) Ik moest erg mijn best doen om hem te verstaan. Maar een uiterst aardige jongeman, dat dan weer wel. Toen ik weg ging zei hij; sterkte, hoor...tis nie makkelijk, hee? 

Hij vertelde dat mijn bloed niet spectaculair verslechterd was, wel hier en daar op het randje van de normaalwaarden. Daarna onderzocht hij me en constateerde een lage bloeddruk met een zeer hoge hartslag van 225! Hij luisterde naar mijn hart, en wilde dat ik ook nog een ecg liet maken. 

Ja, als je in dit ziekenhuis komt nemen ze alles serieus. Het ecg liet weer een afwijking zien: een geleidingsstoornis. Dit is al vaker bij mij geconstateerd. Er werd luchtig over gedaan, dus zal het ook niet ernstig zijn. Maar goed, de afwijking is er. Veel van mijn klachten lijken ook op de symptomen die je hebt bij zo'n geleidingsstoornis. Bovendien heb ik vorig jaar januari met de medicijnvergiftiging een klein infarct gehad, die stoornis zou daar ook vandaan kunnen komen. 

Ik zei vanmiddag nog: " doe me dan maar een hartinfarct, mooie dood, toch? 

Hij dacht ook nog aan de schildklier, die zou wellicht te snel kunnen werken. Ook daar werd nog een bloedtest voor gedaan, die uitslag ga ik nog krijgen.

Ik hoop natuurlijk dat het zoiets is, want dan ligt het niet aan de chemo. 

Hij wilde overleg met dr.J en we moesten weer in de wachtkamer wachten. Toen we weer naar binnen mochten vertelde hij me dat het advies is om nu accuut te stoppen met de Xeloda. Het ziet er naar uit dat ik er, zelfs met de 50% dosis, té toxisch op reageer. 

Aan de ene kant ben ik erg teleurgesteld omdat ik weet dat xeloda zo goed zijn werk heeft gedaan. Aan de andere kant voel ik me zo rot de laatste dagen dat ik ook heel blij ben dat ik mag stoppen! 

Nu even 5 dagen om bij te komen. Maandag moet ik weer op gesprek bij dr.J over hoe we nu verder gaan. 

Dat maakt me weer angstig, want ik moet dan misschien wel beslissing gaan nemen over een nieuwe chemokuur. Ik laat het maar even op me afkomen. Het kan nog vele kanten op gaan, denk ik.

Het was weer een bewogen middagje. 

Leven met kanker is toch ook nooit saai, he?