De rijdende rechter

Als je kanker hebt wordt er mentaal veel van je gevraagd. Acceptatie is daarbij het sleutelwoord.

Je moet accepteren dat je niet meer degene bent van vroeger, accepteren dat je ziek bent, pijn hebt en veel dingen niet meer kan. Accepteren dat je langzaam maar zeker aftakeld en dat de kanker uiteindelijk zal winnen. Accepteren dat je dood gaat...

Waar iedere kankerpatiënt voor vreest is de mededeling dat je uitbehandeld bent. Dat er niks meer is aan therapie die ervoor zou kunnen zorgen dat je langer blijft leven in een zo goed mogelijke kwaliteit. 

Vandaag was de dag dat ik die mededeling heb gekregen! Ik ben uitbehandeld! Er is niks meer tegen te doen...

Ik ben verslagen! Mede door de manier waarop het me werd medegedeeld. Ik ben nu niet in staat om alle details te beschrijven, maar geloof me als ik zeg dat het gesprek verre van meelevend was!

Geen medicijnen meer, geen controles meer, geen scans meer...

Ik mag weer terug naar mijn vorige oncoloog en huisarts. 

Ik moet heel de tijd denken aan de rijdende rechter:" dit is mijn oordeel, en daar zult u het mee moeten doen"!

Hoe ga ik hier in godsnaam mee om? Ik weet het niet...allerlei pieker gedachten schieten door mijn hoofd...beetje paniek ook wel...

Er moet in ieder geval betere pijnbestrijding komen, want het gaat nog steeds niet lekker met de pijn in mijn zij/rug/buik.

Ik begin morgen maar eens om een afspraak te maken met mijn huisarts en met mijn vorige oncoloog.

Voor nu zou ik willen dat ik een 'anti-pieker-pil' kon slikken. Ik ben bang dat ik het gesprek vannacht nog wel tien keer zal herbeleven.

Ik moet de komende tijd dit ook weer een plekje gaan geven. Ik moet nadenken wat ik nog wil. Wil ik weten hoe ik er nu voorsta d.m.v een scan of moet ik dat niet meer willen...

Ik vraag dan ook jullie om begrip als ik even geen zin heb om telefoontjes aan te nemen of als ik geen zin heb in bezoek...