waterlanders!

Eergisteren had ik toch zo'n emotionele dag! Ik kan me niet herinneren dat ik op een dag zoveel gehuild heb. De waterlanders bleven maar komen en ik kon gewoon niet stoppen.
Dit kwam allereerst door de verslechterde toestand van mijn lieve hond. Sinds twee nachten heb ik niet kunnen slapen, vanwege allerlei problemen met hem.
Ik begon dus al gebroken aan de dag. Ik wist dat ik moest besluiten dat het genoeg was en de beslissing te moeten nemen om afscheid van hem te nemen. Huilend heb ik de dierenarts gebeld, die was heel aardig en rustig. De afspraak werd gemaakt voor de volgende dag, gisteren dus om half 12. W ging met me mij om me bij te staan. Zo blij dat ik dit niet alleen hoefde te doen....

Maar eerst stond er nog een bezoek gepland met de oncoloog gisteren. Met dikke oogleden stapte ik het ziekenhuis in. Ik moet altijd een uur van te voren bloed laten prikken voordat ik het gesprek met de arts heb. In de tussen tijd zijn we even wat gaan eten, het was tenslotte lunchtijd. Veel eten doe ik niet, het smaakt me niet meer. Mijn eetlust is weg en val ook af, merk ik.
Maar goed, de uitslag van mijn bloed gaf aan dat er bepaalde bloedwaarden niet goed waren.
Mijn leucocyten (te weinig witte bloedlichaampjes zorgen ervoor dat je extra vatbaar bent voor infecties e.d)
De trombocyten waren te laag (die bloedplaatjes zorgen voor de bloedstolling oa., dit was te merken aan de vele bloedneuzen die ik de afgelopen week heb gehad) Ook met bloedprikken bloedde het nog lang na.
En ook de erytrocyten waren te laag (die zorgen weer voor je zuurstoftransport in je bloed)
Bovendien waren mijn handen nog niet voldoende genezen.
Kortom de conclusie was dat ik niet mocht beginnen met een nieuwe chemokuur
Ik moet nu volgende week maandag, precies een week later, weer bloed laten prikken. Als mijn bloed
genoeg hersteld is mag ik aan mijn derde chemokuur beginnen, maar dan wel op 50%. Ik heb erg
heftig gereageerd op deze chemo, de dosering was te hoog, waardoor de behandeling dan te toxisch is. Ik was wel blij dat ik hem gevraagd heb om 4000mg per dag te mogen gaan slikken bij mijn 2e kuur i.p.v 5000mg! Hij was er ook blij mee, ik weet niet of m'n lijf dat dan getrokken had...
Dus, weer weekje vrij van chemo en volgende week opnieuw kijken!
Ik vind het doodeng om weer te gaan beginnen, maar er blijven gewoon niet veel alternatieven over voor mij omdat ik altijd zo heftig reageer op chemo. Hormoontherapie werkt niet meer, dus wat moet je dan?
In dit kader heb ik om een second opinion gevraagd bij de Borstkanker specialiste van Rotterdam, Dr.Agnes Jager, ik ben al eens eerder bij haar geweest, maar toen was mijn situatie totaal anders. Nu sta ik er veel slechter voor. Ben dus benieuwd of zij nog met iets anders komt...
Wat ik absoluut niet wil is van de ene chemo in de andere rollen, zonder kwaliteit van leven. Dat heb ik duidelijk aangegeven. Ik werd niet blij van het gesprek met mijn oncoloog. Niet vanwege hem,
want wij matchen prima, maar omdat ik weet dat er weinig alternatieven zijn.
Ik probeer positief te blijven en te hopen dat de chemo ook in lagere dosering de kanker aanpakt en misschien wel genoeg om weer en tijdje terug te kunnen gaan op een hormoontherapie, want dat blijkt ook nog mogelijk. Ik weet  dat die kans niet zo heel groot is, maar ik hoop er natuurlijk wel op.
Het is nu nog te vroeg om weer een ct-scan te laten maken. Vaak zie je zelfs een verergering, dat wil je ook niet. Dus, de volgende ct-scan  zal op zijn vroegst pas in januari/februari plaatsvinden. Dat maakt het voor mij moeilijker. Als ik zou weten dat het goed zou aanslaan dan ben ik natuurlijk veel gemotiveerder om al die vervelende bijwerkingen te accepteren. Maar dat weet ik nog niet. Het blijft d'r op of er onder....en dat is voor mij als "controlfreak"  heel moeilijk te handelen.
Dan komt er ook nog eens bij dat ik me best zorgen maak over mijn lieve moedertje. Ze is 91, woont weer geheel zelfstandig, maar de pijn in haar rug is soms ook ondragelijk. Ze heeft ernstige osteoporose waardoor haar ruggenwervels zijn ingezakt en dat veroorzaakt de pijn. Ik zou zo graag
wat meer voor haar willen doen, maar dat gaat niet! Dat vind ik frustrerend en moeilijk! Ze blijft heel
flink en klagen doet ze al helemaal niet! Ah, mijn lieve moedertje....ik hoop echt dat ze nog even hier bij ons mag blijven, hoor, ondanks dat ik weet dat ze het moeilijk heeft met mijn situatie!

Ik kon door mijn eigen tranen de vele regendruppels niet goed zien op mijn raam, maar de lucht huilde met me mee eergisteren....heel de dag!