2016

Nog 12,5 uur en dan sluiten we het jaar 2015 weer af. Weer een jaar verder...

Ik wil eigenlijk niet terugkijken op dit jaar. Waarom zou ik? Ik heb er gewoon geen zin in...zo'n inspirerend jaar was het nou ook niet.. Kort gezegd was dit een van de meest negatieve jaren in mijn leven met weinig hoogtepunten en vele dieptepunten: 

Ziekenhuisopname, behandelingen, bestralingen, chemo, pijn, de vele ritjes naar het ziekenhuis, vele malen bloedprikken, vele malen onder de verschillende scans, wachten op uitslagen, slecht nieuws incasseren, dealen met de dood, die steeds dichterbij komt, omgaan met angst, zorgen om mijn moeder,  afscheid nemen van mijn lieve hondenvriendje...

Verdorie...nu doe ik het toch! Is het een jaar om snel te vergeten? Eigenlijk wel, maar ook van dit rotte jaar heb ik geleerd. Ik heb de liefde gezien en gekregen van mijn familie en 'sommige' vrienden, die er echt altijd voor me zijn. Dat is mooi! Ook heb ik mezelf nóg beter leren kennen en durf mijn grenzen nu beter aan te geven. 

Ik stop er nu mee, want ik heb juist geleerd in het afgelopen jaar dat omkijken geen zin heeft en vooruit kijken ook niet. Ik ben er nog, en leef met de dag! 

Er staat me nog veel narigheid te wachten in 2016, dat weet ik. Maar hoe ik daarmee om ga, dat is waar het om zal gaan! Ik zal mijn best er voor doen om er ondanks alles wat van proberen te maken.

Ik ga mijn 10de kankerjaar in, en ik hoop niet mijn laatste! Ik ben niet verbitterd, er zijn nog genoeg momenten dat ik kan lachen, gelukkig kan zijn en nog verder wil. Dus, daar ga ik dan ook voor!

Lieve lezers van mijn blog:

Als je eenzaam bent, wens ik je liefde. Als je je down voelt, wens ik je vreugde.
Als je bezorgd bent, wens ik je vrede. Als je je leeg voelt, wens ik je hoop.

Ik wens jullie een gelukkig, liefdevol en vooral gezond 2016 toe

Veel Liefs

December

Ik hou niet van de decembermaand. Nooit van gehouden overigens, maar de laatste jaren al helemaal niet.

Ik loop door de straten als ik mijn hond uit laat. Dan kijk ik bij al de huizen naar binnen, de meeste mensen hebben de gordijnen open. Ik zie dan al die gezellige gezinnetjes bij elkaar, kaarsjes aan. De een speelt piano, de ander zit achter de computer, TV's staan aan, Ik ruik de openhaarden die branden. Ik ben dan een soort van jaloers. Ik weet ook wel dat ieder huisje zijn kruisje heeft, hoor. En ook dat schijn vaak bedriegt, maar toch ben ik jaloers. Ik had ook zo graag een gezin gehad. Ik ben een huismus, ben graag thuis. Wat lijkt het me heerlijk om je geliefde om je heen te hebben, je kinderen...Maarja... Ik moet het gezellig met mezelf maken. Een tijd geleden deed ik dat ook wel, stak ik de kaarsjes aan, deed mijn openhaardje aan, schonk een lekker drankje voor mezelf in en kon daar van genieten. Ik vond mezelf best leuk gezelschap.... De laatste tijd niet meer. Ik steek geen kaarsjes meer aan, vind het niet meer gezellig... Ik weet ook dat ik dit alleen zelf kan veranderen. Ik ben er niet voor in de stemming! De TV kan ik dagen achter elkaar niet aan hebben. Vervelen doe ik me gelukkig nooit, ik weet niet wat dat is. 

Ik denk na over de toekomst, de nabije toekomst, want verder dan dat durf ik niet eens te denken.

Hoe zal 2016 er uit gaan zien? Word dit mijn laatste kerst? Wat krijg ik volgend jaar nog voor ellende?

Ben ik depressief? Nou, ik denk niet echt depressief, want er zijn zeker wel momenten dat ik kan genieten. Eigenlijk best veel, vind ik...van al die kleine dingen die me blij maken. Ik kan de laatste weken weer erg goed lopen! (Zouden die 2 chemo's toch iets gedaan hebben?). Daarom ga ik iedere dag lekker met de hond een stuk wandelen, ik kan op dit moment goed doorstappen. Dit maakt me ontzettend blij. Ondanks mijn slechte bloedwaarden van de laatste keer voel ik me best goed. Ik heb
energie. Dat is best raar met een Hb van 5,8! Ik gebruik wel Floradix, wellicht is mijn Hb hiervan
omhoog gegaan. Verder ben ik nu zonder enige behandeling en dat is best eng! Wat als de kanker nog steeds in zo'n razend tempo doorwoekerd? Hoe ziet het er dan inmiddels van binnen bij mij uit?

Ik mag 7 januari naar de Daniel den Hoed kliniek. Ik heb dan een afspraak met dr. Jager, borstkankerspecialiste. Ik ben heel benieuwd of zij nog een geschikte behandeling voor mij in petto heeft. Natuurlijk heb ik me weer goed voor bereid op dit gesprek. Ik weet wat ik wel en wat ik niet meer wil. Mijn zinnen heb ik gezet op een geheel nieuw medicijn, een CDK4/6 remmer, genaamd Palbociclib. In Amerika is dit al geregistreerd, maar zoals gewoonlijk loopt Europa achter. Er zit altijd zo'n 2-3 jaar tussen. Dit betekent dat dit middel pas over een jaar of misschien wel 2 jaar hier beschikbaar is. Het middel geeft, in combinatie met hormoontherapie, uitstekende resultaten bij uitgezaaide hormoongevoelige borstkanker. In onderzoeken laat het middel een progressie vrije periode zien van zo'n 20 maanden! 

Bij chemo-therapie is dat veel lager, dan moet je denken aan zo'n 6 maanden. Omdat het nog niet geregistreerd is, kan je hier niet zomaar aan komen. Ik weet dat een arts dit zou kunnen aanvragen bij de fabrikant, Pfizer in dit geval. Dit heet "compassionate used, patiënt named". Dit kan alleen als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. Je moet bijvoorbeeld vier behandellijnen hebben gehad na de 1e diagnose uitzaaiingen. Ik kom daar volgens mij net aan...Eigenlijk heb ik al mijn zinnen gezet op dit nieuwe geneesmiddel in combinatie met hormoontherapie, maar ik besef dat dit niet zo eenvoudig gaat worden. Ik moet niet al te teleurgesteld zijn als ik er niet voor in aanmerking kom of omdat het om een andere reden niet kan. 

Ik ken natuurlijk veel mensen in de farmaceutische industrie omdat ik daar zelf jaren werkzaam in ben geweest. Wellicht dat iemand me hiermee zou kunnen helpen? Maar uiteraard moet ik eerst het gesprek afwachten met dr.Jager en aan horen wat haar mening is. daar ga ik tenslotte voor. 

Ik wijk even helemaal af van mijn december-rot-gevoel-verhaal.

Melancholisch word ik van deze 'feest'maand. Dat is denk ik hoe ik deze tijd nu ervaar. Ben niet echt depressief, maar wel somber. Ik ben heel snel aan het huilen. Ik huil iedere dag wel een keertje. Dit kan zomaar ineens uit het niets komen. Bepaalde muziek (oh...die is ook mooi voor op mijn crematie) Of ik denk bijv aan de euthanasie van mijn lieve hond, Blinker. (Zou het bij mensen ook zo gaan?)
Of ik zie iets op TV of internet wat me raakt. Of ik denk aan mijn toekomstbeeld. Dan komen die waterlanders weer. Pfff...ik jank wat af de laatste tijd. Je hoeft maar naar me te wijzen en dan....

Kortom, voor mij dus helemaal geen feestmaand! 

Afgelopen 13 december was het negen jaar na mijn eerste diagnose borstkanker. Ik ga volgend jaar dus mijn tiende 'kanker' jaar in!  Mijn 6de jaar na de uitzaaingen! Ik kan me nog goed herinneren dat 

dr. De Boer me destijds een diagnose gaf van ergens tussen de 2-10 jaar. Tja, en dan ben ik aan het staartje van mijn leven begonnen, niet weten wanneer en hoe die zal eindigen. Ik hoor daar niet over na te denken op mijn leeftijd! Ik zou nog volop moeten kunnen genieten van het leven. 

Als ik geen kanker zou hebben, dan zou ik nog vele jaren voor me hebben liggen. Misschien wel weer verliefd worden en een nieuwe relatie beginnen. Ook dat heeft die kanker me afgenomen!

Ik leef nog, daar ben ik blij om. Ik ben nog lang niet levensmoe, maar het is niet het leven wat ik wil leiden. Dat kan niet meer door al mijn beperkingen. Daar moet ik mee dealen en meestal lukt dat aardig, maar in deze rot-feestmaand-stemming lukt het gewoon even niet. 

Waarom kijk je in december altijd terug op het jaar? Waarom denk je na over het volgend jaar? December of niet, de tijd gaat gewoon door....En snel, veel te snel...weer een jaar voorbij!

Hoeveel krijg ik er nog bij? 

  

Galajurk

Een aantal jaren geleden ging ik met een aantal vriendinnen naar het Pink Ribbon gala in Amsterdam.

Ik had daar speciaal een lange galajurk voor gekocht, die had ik namelijk niet...

Één avondje heb ik dat ding gedragen. Dus, zette ik hem jaren geleden al op marktplaats. Dit deed ik iedere keer zo rond de kerst. Dan had ik immers de meeste kans van slagen om die jurk te verkopen.

Ieder jaar weer bleef de lange galajurk maar in de kast hangen. Dit keer dacht: ik zet 'm er weer op, het is weer bijna kerst dus wie weet! 

Gisteren heb ik de advertentie geplaatst en gisteren kreeg ik direct een email van ene Yentl, ze wilde de jurk graag hebben, zei ze. Omdat ze zelf ook lang was en dit maat 40 was kwam dat helemaal goed uit. Als het kon wilde ze hem wel passen. "Geen probleem" mailde ik terug. Ik dacht nog, ze kan hem in de garage passen en in de hal heb ik ook een spiegel, hoeft ze niet bij mij naar boven. 

Vandaag zou ze komen, om 14.00u. Om half 2 was mijn vriendin A gezellig even langsgekomen met een lekkere kerststol. We zaten net aan een kopje thee met kerststol toen de bel ging. Ik zei: oh, dat is die vrouw voor die galajurk. Ik ging naar beneden en deed de deur open. Ik keek in het gezicht van een ....man! Een lange man, met een grijs gebreide muts op zijn hoofd, hij had oorbelletjes in en zijn ogen licht opgemaakt met wat mascara. Hij droeg een knaloranje shirtje waarin kleine borstjes zaten. Verder droeg hij een 7/8 broek, zijn gestreepte sokken duidelijk zichtbaar in zijn allstars, zeker maat 45.  

Hij gaf me een hand en zei: "Hallo ik ben Yentl"! Ik: "Hallo, Yentl, kom binnen, je komt voor de jurk,he?". "ja, zei hij, ik was gelijk verliefd op die jurk, wat is ie mooi" Hij voelde aan de stof en was zienderogen inderdaad verliefd op de jurk. Ik: "eh, je wilde hem toch nog passen, nou dat kan hier en ik wees hem de garage en de spiegel in de hal. Doe op je gemak, ik kom straks wel even kijken.

Ik rende naar boven, naar A en zei.....opgewonden met een zachte stem: Yentl is een man!, het is geen vrouw, maar een man! We moesten lachen..."heb jij weer", zei A. 

Tja, en toen wist ik even niet wat ik moest doen. Er stond op dat moment een man in mijn garage mijn galajurk te passen....toch een gek idee!

Na enige tijd ben ik naar beneden gegaan en heb netjes op de tussendeur geklopt: "Lukt het? Ben je zover?

Hij zei: "allang, ik sta te wachten... Oh, je had wel de deur open mogen doen, hoor...

En...past ie? Was mijn vraag. "Ja, fantastisch, hij zit als gegoten! Mag ik die sjaal er ook bij en het hangertje? "tuurlijk", zei ik. 

Ik: "wanneer ga je hem dragen, op een feest ofzo?

Hij; "nee, mijn ouders hebben me uitgenodigd om bij hun te komen dineren en dan trek ik hem aan!"

Ik: " Oh, wat leuk, en wat ga je met je haar doen?"

Hij: "Ja, ik wil mijn haren laten groeien maar het schiet nog niet echt op en trok zijn grijze muts van zijn hoofd. Er kwamen oranje haren tevoorschijn, beetje krullend en met kleine inhammetjes. 

Ik: " je hebt wel een mooie haarbos, hoor!

Hij: "Dank, je, maar ik wil het zo lang...en wees naar zijn billen.

Ik: "Zo, dan moet je nog even geduld hebben want daar doe je jaren over. 

Hij: "ja, maar ik kan niet wachten tot het zo lang is. Ik heb zoveel spullen nodig omdat ik van man vrouw wil worden, zei hij, met een lichte schaamte is zijn stem.

Ik stelde hem op zijn gemak door te zeggen dat ik ook iemand ken die transgender is (en dat is echt waar) en dat ik wist door wat voor hel hij moest gaan. Ik vond hem zielig, triest en ook een soort van strijdvaardig! Toen hij weg ging zei hij bedankt, gaf me honderd euro en zei nogmaals dat ie er zo blij mee was! (ik had minder gevraagd, hoor)

Ik hoop van harte dat hij zich geweldig zal voelen met de kerst in mijn galajurk, een mooie vrouw met een zwarte jurk en rood haar, mooie make-up en sieraden. Ik zal aan hem denken met kerst!

Ik gun het hem!!! 

Niet door met de chemo...

De afgelopen dagen waren verwarrend, vooral in mijn hoofd. Ik heb heel veel gehuild. Het gemis van mijn lieve maatje, Blinker. Ik zag ook maar steeds de euthanasie voor me!

Mijn andere hond die duidelijk ook aan het rouwen is en sinds de dood van Blinker niet meer heeft gegeten! Ze is gestopt met zoeken, maar eten wil ze absoluut niet. Zelfs een stukje biefstuk of iets anders lekkers haalt ze d'r neusje voor op. Zo zielig! Maar dat zal wel slijten. Ik mis hem ook, het is stil in huis zonder die schreeuwlelijk. Blinker was een blafhond, bij ieder geluid wat hij hoorde ging hij blaffen. Als hij honger had (en dat had hij heel de dag) dan blafte en zeurde hij net zolang totdat hij wat kreeg. Dat geblaf gaf me wel eens irritatie en nu mis ik het...Bobbi daarentegen is heel rustig, blaft eigenlijk alleen als ze op TV iets van dieren ziet. Morgenavond komen ze van het dieren crematorium zijn as brengen, ik ga hem binnenkort uitstrooien op het strand, zijn lievelingsplek! Dan is dat ook een afgesloten hoofdstuk!

Vandaag moest ik weer bloed laten prikken om te kijken of mijn bloed inmiddels genoeg was hersteld van de 2e chemokuur. Vorige week was dat niet het geval. Nu ging ik er helemaal van uit dat alles in orde was... ik voel me eigenlijk best goed, minder pijn, zelfs wat meer energie. En...ik loop niet meer mank.

Maar....mijn lichaam heeft me dus voor de zoveelste keer een verkeerd signaal afgegeven. Het gaat juist helemaal niet goed! Mijn bloedwaarden waren slechter geworden, zelfs met de helft verder gedaald!

Ik mag dus niet beginnen aan een nieuwe chemokuur. De verklaring die de oncoloog hier aan geeft is dat een bepaald enzym wat nodig is om de toxiteit van een chemo aan te kunnen niet voldoende in mijn lichaam aanwezig is. Voordat ik aan de chemokuur begon heb ik een zogenaamde DPD test laten uitvoeren. Ze kunnen met deze test zien hoeveel ik van dat specifieke enzym in mijn lichaam heb. 

Of ik de chemokuur dus aankan. De marge voor deze bepaling ligt tussen de 6,9-12. Bij mij was hij 7, dus kantje boord. Dit betekent dat mijn lichaam de toxiteit van een chemo niet goed kan verwerken. De chemo heeft nog duidelijk doorgewerkt. Ik ben nu al 2 weken in de rustperiode. 

Het advies van de oncoloog is nu dat we gaan wachten op het gesprek met DE borstkankerspecialiste Dr. Agnes Jager, uit de Daniel den Hoed kliniek. Om geen tijd te verliezen ben ik vanmiddag gaan bellen met de secretaresse van Dr.Jager. Echter mijn medische gegevens zijn nog niet gearriveerd. Dan kan er nog geen afspraak gemaakt worden. Mijn oncoloog was vergeten de gegevens door te sturen (hij vertelde behoorlijke prive problemen te hebben). 

Hierdoor loop ik nu vertraging op. Ik mag hopen dat ik voor het einde van dit jaar nog bij haar terecht kan. Anders wordt het pas januari.... 

En dat vind ik eng, want de kanker kan dus lekker door groeien de komende tijd. Maar een andere optie is er niet. Mijn bloed is zo slecht dat een chemo niet meer verantwoord is, dus heb ik geen keuze.

Ik probeer maar te genieten van een aantal weken zonder zware behandelingen. Aan de ene kant is het heerlijk om even verlost te zijn van al die vervelende bijwerkingen. Maar aan de andere kant best een opgave omdat ik natuurlijk weer de controle wil houden en dat gaat nu dus niet. 

In ieder geval heeft deze chemo mijn goede cellen flink aangepakt, ik hoop dat de kwade cellen ook zijn aangepakt, maar dan het liefst nog iets erger dan dat. 

Maar ook dat weten we niet. Nu een ct-scan laten maken is zinloos. 

Er zit dus niks anders op dan wachten op het gesprek met de expert. Ik ben heel benieuwd wat zij gaat zeggen. Is er nog wel een alternatief? Ik moest er volgens de oncoloog ook rekening mee houden dat chemo gewoon niet verantwoord is bij mij. Tja, wat dan? 

Er zijn wel wat nieuwe ontwikkelingen met immunotherapie e.d. Wellicht is dat wat voor mij. 

Als dat niet zo mag zijn zal ik er ook mee moeten zien te dealen. 

Maar vooralsnog wil ik dat even voor me uit schuiven. Op dit moment kan ik dat. Het lukt me nu prima om mijn nare gedachten te skippen en te genieten van het feit dat ik even geen vervelende behandelingen moet ondergaan. 

Ik moet mezelf echter goed in de gaten houden. Liever niet naar druk bezochte plekken gaan, zoals winkels, supermarkten e.d. Niet in de buurt komen van mensen die verkouden zijn. Mijn lichaam kan op dit moment geen virus of bacterie wegwerken, dus ziek worden moet ik zien te voorkomen. 

Wat mijn lage trombocyten betreft is het afwachten, daar kan ik zelf niks aan doen. 

Als ik me niet goed zou gaan voelen, hoofdpijn zou krijgen of iets anders vreemds dan moet ik direct naar het ziekenhuis bellen. Het risico op een hersenbloeding, long of darmbloeding is nu groter, omdat ik te weinig bloedplaatjes heb. 

Wat betreft mijn rode bloedcellen, die waren ook nog lager geworden, en mijn Hb was 6, daar kan ik zelf een klein beetje wat aan doen door bijv Floradix te gaan gebruiken. 

Een bloedtransfusie is een optie als ik me heel slecht zou gaan voelen. Maar ze doen het liever niet omdat vreemd bloed ook weer afgestoten kan worden, wat ook weer de nodige problemen zal geven. Kortom, ik moet me gedeisd houden, rustig aan doen en wachten op mijn afspraak met de DDK. 

Tot zover....de laatste info... ik ga proberen om te gaan slapen.

Lieve groetjes

waterlanders!

Eergisteren had ik toch zo'n emotionele dag! Ik kan me niet herinneren dat ik op een dag zoveel gehuild heb. De waterlanders bleven maar komen en ik kon gewoon niet stoppen.
Dit kwam allereerst door de verslechterde toestand van mijn lieve hond. Sinds twee nachten heb ik niet kunnen slapen, vanwege allerlei problemen met hem.
Ik begon dus al gebroken aan de dag. Ik wist dat ik moest besluiten dat het genoeg was en de beslissing te moeten nemen om afscheid van hem te nemen. Huilend heb ik de dierenarts gebeld, die was heel aardig en rustig. De afspraak werd gemaakt voor de volgende dag, gisteren dus om half 12. W ging met me mij om me bij te staan. Zo blij dat ik dit niet alleen hoefde te doen....

Maar eerst stond er nog een bezoek gepland met de oncoloog gisteren. Met dikke oogleden stapte ik het ziekenhuis in. Ik moet altijd een uur van te voren bloed laten prikken voordat ik het gesprek met de arts heb. In de tussen tijd zijn we even wat gaan eten, het was tenslotte lunchtijd. Veel eten doe ik niet, het smaakt me niet meer. Mijn eetlust is weg en val ook af, merk ik.
Maar goed, de uitslag van mijn bloed gaf aan dat er bepaalde bloedwaarden niet goed waren.
Mijn leucocyten (te weinig witte bloedlichaampjes zorgen ervoor dat je extra vatbaar bent voor infecties e.d)
De trombocyten waren te laag (die bloedplaatjes zorgen voor de bloedstolling oa., dit was te merken aan de vele bloedneuzen die ik de afgelopen week heb gehad) Ook met bloedprikken bloedde het nog lang na.
En ook de erytrocyten waren te laag (die zorgen weer voor je zuurstoftransport in je bloed)
Bovendien waren mijn handen nog niet voldoende genezen.
Kortom de conclusie was dat ik niet mocht beginnen met een nieuwe chemokuur
Ik moet nu volgende week maandag, precies een week later, weer bloed laten prikken. Als mijn bloed
genoeg hersteld is mag ik aan mijn derde chemokuur beginnen, maar dan wel op 50%. Ik heb erg
heftig gereageerd op deze chemo, de dosering was te hoog, waardoor de behandeling dan te toxisch is. Ik was wel blij dat ik hem gevraagd heb om 4000mg per dag te mogen gaan slikken bij mijn 2e kuur i.p.v 5000mg! Hij was er ook blij mee, ik weet niet of m'n lijf dat dan getrokken had...
Dus, weer weekje vrij van chemo en volgende week opnieuw kijken!
Ik vind het doodeng om weer te gaan beginnen, maar er blijven gewoon niet veel alternatieven over voor mij omdat ik altijd zo heftig reageer op chemo. Hormoontherapie werkt niet meer, dus wat moet je dan?
In dit kader heb ik om een second opinion gevraagd bij de Borstkanker specialiste van Rotterdam, Dr.Agnes Jager, ik ben al eens eerder bij haar geweest, maar toen was mijn situatie totaal anders. Nu sta ik er veel slechter voor. Ben dus benieuwd of zij nog met iets anders komt...
Wat ik absoluut niet wil is van de ene chemo in de andere rollen, zonder kwaliteit van leven. Dat heb ik duidelijk aangegeven. Ik werd niet blij van het gesprek met mijn oncoloog. Niet vanwege hem,
want wij matchen prima, maar omdat ik weet dat er weinig alternatieven zijn.
Ik probeer positief te blijven en te hopen dat de chemo ook in lagere dosering de kanker aanpakt en misschien wel genoeg om weer en tijdje terug te kunnen gaan op een hormoontherapie, want dat blijkt ook nog mogelijk. Ik weet  dat die kans niet zo heel groot is, maar ik hoop er natuurlijk wel op.
Het is nu nog te vroeg om weer een ct-scan te laten maken. Vaak zie je zelfs een verergering, dat wil je ook niet. Dus, de volgende ct-scan  zal op zijn vroegst pas in januari/februari plaatsvinden. Dat maakt het voor mij moeilijker. Als ik zou weten dat het goed zou aanslaan dan ben ik natuurlijk veel gemotiveerder om al die vervelende bijwerkingen te accepteren. Maar dat weet ik nog niet. Het blijft d'r op of er onder....en dat is voor mij als "controlfreak"  heel moeilijk te handelen.
Dan komt er ook nog eens bij dat ik me best zorgen maak over mijn lieve moedertje. Ze is 91, woont weer geheel zelfstandig, maar de pijn in haar rug is soms ook ondragelijk. Ze heeft ernstige osteoporose waardoor haar ruggenwervels zijn ingezakt en dat veroorzaakt de pijn. Ik zou zo graag
wat meer voor haar willen doen, maar dat gaat niet! Dat vind ik frustrerend en moeilijk! Ze blijft heel
flink en klagen doet ze al helemaal niet! Ah, mijn lieve moedertje....ik hoop echt dat ze nog even hier bij ons mag blijven, hoor, ondanks dat ik weet dat ze het moeilijk heeft met mijn situatie!

Ik kon door mijn eigen tranen de vele regendruppels niet goed zien op mijn raam, maar de lucht huilde met me mee eergisteren....heel de dag!

In tranen....

IN TRANEN

Samen gewandeld

Samen veel lief en leed gedeeld

Geen geblaf meer als de bel gaat

Nooit meer bedelen om eten

Nooit meer spelen op het strand

Slaap zacht lieve, trouwe hondenvriend

Je rust is meer dan verdiend

Met veel tranen heb ik je laten gaan!

Dag, lief hondenkind van me.

21 april 2002    -    1-12-2015