Slecht nieuws

Ik had gehoopt dat ik dit blog nooit had hoeven te schrijven.
Dat waar ik altijd bang voor ben geweest is waarheid geworden.
De uitslag van de MRI van mijn hersenen liet geen afwijkingen zien, waar ik natuurlijk blij om ben. Maar de CT-scan, daarentegen, laat zien dat er drie uitzaaiingen in mijn lever zitten, de lymfklieren achter mijn borstbeen zijn ook aangetast door de kanker en de botuitzaaiingen zijn ook verergerd.
Ik sta er dus niet goed voor. De prognose bij levermetastasen is ronduit slecht.
Eigenlijk verbaasde me het niet, ik voel me tenslotte al maanden niet goed. Ik voel me aftakelen.
Het eten smaakt me niet meer, ben erg moe en de pijn is ook toegenomen. Nu snap ik waarom met die geniepige cellen in mijn lijf...
Ik heb dit nieuws afgelopen vrijdag gehoord. Eerder kon ik dit blog kon gewoon niet schrijven. Toen ik het hoorde was er in eerste instantie alleen verbazing, nog geen paniek. Ik ging nu een keer naar het ziekenhuis met het idee dat het wel weer zou meevallen. Toen ik binnen kwam bij de oncoloog zag ik op zijn computerscherm de scan al staan. Ik reageerde hierop, door te zeggen...zo dat ziet er eng uit! Nee, zei hij, dit is de MRI, in je hersenen is niks te zien. Waarop ik gelijk wist dat de rest niet goed was. Onwerkelijk heb ik naar zijn computerscherm zitten kijken.
Weer een volgende fase...Ik ga erin...er is nu echt geen ontkomen meer aan.

Het volgende is in overleg afgesproken. Over 6 weken wordt er een nieuwe CT-scan gemaakt. Ik heb dan de tijd om na te denken wat ik nog wil qua behandelingen. De artsen kunnen dan ook kijken hoe de kanker zich gedraagd in de komende 6 weken. Groeit het hard, of juist niet.
Aan de hand daarvan kan er dan een behandeling worden ingezet. De enige optie is chemo therapie. Dit zal de kanker misschien gaan remmen voor een bepaalde tijd. Als dat zou lukken dan kan ik weer voor een bepaalde tijd 'stabiel' zijn. Dit wel met de wetenschap dat de kanker nooit meer weg gaat en me uiteindelijk fataal wordt.
Chemotherapie blijft een "lucky shot". Om jullie een idee te geven hoe mijn kansen liggen:
25% kans dat de kanker kleiner wordt
35% kans dat de kanker stabiel wordt (voor een x periode)
40% kans dat de kanker erger wordt ( ja, dit klopt echt...het kan ook erger worden)
Hieruit blijkt dat mijn kansen niet heel hoog liggen. Ik praat dan over kansen om mijn leven nog wat te rekken, niets meer dan dat. Voor degene die denken dat ik wellicht nog kan genezen...helaas... dat gaat niet meer gebeuren. Er zijn nog steeds geen medicijnen die uitgezaaide kanker kunnen genezen.
Ik heb altijd gezegd dat ik nooit meer een chemokuur zou gaan doen. Gezien mijn ' horror' ervaringen met de chemo in 2007. Ik heb dat ook uitgesproken naar mijn oncoloog. Die zei dat ik het toch ernstig in overweging moet nemen, omdat ik anders een kans laat lopen op een stabiele periode. Tja, wat doe je dan? Ik heb gelukkig nog een aantal weken om hier over na te denken. Maar diep in mijn hart weet ik het eindelijk al...ik denk dat ik er weer voor wil gaan...maar ik hoef gelukkig nu nog niet te beslissen.
Gisteren drong dit slechte nieuws nog niet echt bij me door. Het voelde heel onwerkelijk. Het ging niet over mij. Vandaag werd ik huilend wakker. Het besef was er ineens. De kanker lijkt toch te gaan winnen. Gelukkig kwamen er nog wat vrienden spontaan langs om naar me te luisteren. Dat was fijn. Toen ze weg gingen had ik het weer moeilijk. Het nieuws lijkt te gaan landen. Het is vreemd om te ervaren hoe 'verwerking' gaat. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat er niks met me aan de hand is. Maar een allesoverheersende angst  kan me ineens overvallen, zomaar, zonder aanleiding. Het is er ineens! Een angst die me naar de keel grijpt...
Angst voor wat er allemaal nog komen gaat, angst voor wat ik nog moet gaan doorstaan en uiteindelijk de dood...ik heb het nog nooit gedaan, weet niet wat me te wachten staat...
Ik zie de angst ook in de mensen die om me geven! De machteloosheid. De teleurstelling.
Het moet gaan wennen, en dat zal het uiteindelijk ook wel weer. Zoals alles uiteindelijk went. De weg er naar toe. Ik vind het niet makkelijk....