Reacties

Ik krijg reacties op mijn blog. Vaak hele lieve, bemoedigende, inlevende reacties. Soms ook een wat minder leuke reactie. Zoals van de week. Van een voor mij onbekend persoon (ja, ook onbekende lezen schijnbaar mijn blog) Ik weet niet eens of het een man of een vrouw is. Ik voel nu de behoefte om daar op te reageren. Ik kreeg namelijk een reactie van iemand die schreef dat ik zoveel klaag op mijn blog. Tja, daar heeft hij/zij helemaal gelijk in. Het is allemaal klote, maar er zijn gelukkig ook nog wel leuke en fijne dingen in mijn leven. Zo'n blog nodigt uit tot het opsommen van al die negatieve dingen omdat ik dat zo nu en dan kwijt wil. Dan wil ik laten weten hoe moeilijk het allemaal is. Een uitlaatklep, dus.
Als ik 'onder de mensen ben' dan merk je niks aan mij. Ik ben dan vrolijk, kan lachen, en praat mee over allerlei dingen. De allerlaagste dingen. Ik denk dat je niks tot weinig aan mij merkt. Ik uit me slechts bij een heel selectief aantal personen. Daarnaast heb ik stil verdriet!  Juist als ik alleen ben,
's avonds of 's nachts. Dan heb ik behoefte om het van me af te schrijven. Dan kan ik het wel uitschreeuwen van verdriet, dan vliegt de angst naar mijn strot! Daar leent zo'n blog zich nou helemaal voor om dat eens lekker te doen! Je kunt namelijk niet op ieder moment van de dag de personen bellen die naar je willen luisteren, waar je even bij kunt uithuilen. Niemand die je even in de armen neemt en je troost.
Misschien is dit een beetje overbodig blog, maar ik voelde de behoefte om hier iets over te zeggen, om het uit te leggen...En weet je wat...je bent helemaal niet verplicht om mijn blog te lezen. Als het niet bevalt dan lees je toch gewoon niet!