Angstig

Soms vliegt de angst naar mijn strot! Die rotkanker...Ik ben moe, lusteloos, somber en heb pijn, ben warrig in mijn hoofd. Ik voel dat ik langzaam aftakel...het gaat niet snel, gelukkig, maar als ik naar een jaar geleden kijk dan merk ik dat ik steeds een beetje moet inleveren.
*Fietsen bijvoorbeeld, het gaat niet meer. Ik heb het geprobeerd, maar mijn onderrug en bekken doen dan vreselijk pijn. De trapbeweging geeft pijn in mijn bekken. Ik heb dan ook besloten om mijn elektrische fiets te gaan verkopen. Ik fietse graag, was wel een mooi weer fietser en toch gaat het me aan het hart om hem weg te doen...
*Ik word ook steeds vergeetachtiger. Ik vergeet echt veel. Soms vergeet ik dingen en kom ik er veel later pas achter. Soms kom ik er niet achter, dan ben ik vergeten dat ik iets vergeten ben!
*Lang wandelen met de hondjes gaat ook niet meer. Als ik wat langer loop dat krijg ik  pijn in mijn bekken/heup. Winkelen bijvoorbeeld, dat is ook iets wat ik niet meer kan. Helaas, want ik deed dat zo graag.
*Waar ik ook niet meer tegen kan zijn ruimtes waar veel mensen zijn, een feestje, een concert, een verjaardag noem maar op...ik kan het niet meer verdragen. Het geluid, de herrie om me heen. Ik kan het niet meer volgen, ik word er geïrriteerd van en word dan ineens heel erg moe.
*Veel bukken zorgt voor een toenemende pijn, waar ik niet blij van word. Ik ben zo blij dat ik hulp heb voor het schoonmaken van mijn huis.
*Als ik een keer weg ga, dan moet ik er dagen van bij komen. Er zijn dan mensen die zeggen : "ja, dan moet je ook niet weg gaan, dat is je eigen schuld dat je nu zo moe bent!" Maar ik wil nog wel leven, dan kan ik net zo goed op bed blijven liggen en wachten op het einde....

Ieder jaar vraag ik mijn medisch dossier op. Dan kan ik alles thuis eens goed doorlezen.
Zo ook  een paar weken geleden. Ik las alle uitslagen op papier. Ik schrok ervan, als alles zo zwart op wit staat. Er is een behoorlijke progressie van de kanker. Ook kom je tot de conclusie dat de oncoloog niet alles verteld, behalve de hoofdlijnen. Er is ook een "stapeling"in mijn hersenen gezien op de scan, wat zou kunnen duiden op een uitzaaiing aldaar. Bovendien zit er een verdacht plekje op mijn longen. Ik weet echter dat het voor de uiteindelijke overleving niks uit maakt. Toch is het moeilijk te bevatten dat de kanker zal gaan winnen. Dat het gewoon niet meer goed komt met mij!
Het woekert, weliswaar langzaam, door in mijn lijf.
Volgende week maandag moet ik weer voor controle naar de oncoloog. Ik heb alvast een lijstje gemaakt wat ik allemaal wil bespreken.
Sinds een paar dagen is mijn smaak ineens weg, dat is toch vreemd. Bovendien heb ik iedere dag wel een keer dat ik bijna omval, vanwege een instabiele loop. Ik hoop maar dat dit niets met hersenmetastasen te maken heeft.
Gelukkig voel ik me niet de hele dag zo rot. Er zijn echt nog wel goede momenten. Tot een uurtje of vier in de middag heb ik nauwelijks pijn. Dan gaat het beginnen! Ik ben, gezien de pijn die ik iedere dag heb, maar weer begonnen met de morfinepleister. Die haalt de scherpe kantjes er vanaf. Voordat ik ga slapen neem ik nog extra pijnstilling anders kan ik er niet van in slaap komen.
Nou, niet echt een positief blog, maar het is zoals het is....