Weer terug van weg geweest

Dit blogje gaat weer over mijn moeder. Ze is terug van ver weg geweest!
Eergisteren was het een vreselijke dag. Een dag die diepe indruk op me heeft gemaakt. En dan bedoel ik in negatieve zin! Mijn moeder was zo slecht. Ze herkende ons niet eens meer. Ze was compleet buiten de werkelijkheid. Ze kon niet stoppen met praten, dat ging non-stop door: 24 uur per dag. Slapen deed ze niet. Ze reed 's nachts in de rolstoel van kamer tot kamer. Ze wilde niet terug naar haar eigen kamer, bang dat haar daar iets zou overkomen. Ze hing helemaal scheef in bed, het lukte ons en de verzorgers niet om haar recht in bed te krijgen. Toen we binnenkwamen zagen we haar bijna niet in bed liggen, een hoopje ellende, we keken goed en ze lag met d'r hoofd tegen het zijrekje van het bed. Haar gebit had ze niet in en ze had een ongelofelijke dikke bovenlip. Ze vertelde ons dat haar gebit gebroken was, doormidden, alle tanden eruit! Wij dachten natuurlijk dat dit verhaal klopte, vanwege de dikke bovenlip. We konden haar niet goed meer verstaan. Ze raapte alle losse tanden van het bed (die er dus niet lagen). Een raadsel hoe dat gebit gebroken kon zijn??? Even later zag T haar gebit bij de wasbak liggen. Onbeschadigd! Niks mee aan de hand...
De dokter kwam erbij en zei dat de dikke lip een allergische reactie was op de medicijnen, die hadden ze vergruisd omdat ze niet kon slikken. Daarom was het gebit uitgedaan.
Ze was continue aan het praten met allerlei mensen in de kamer die er helemaal niet waren. Hele verhalen! Ook wilde ze steeds uit bed stappen...wat ze dus helemaal niet kan!
Het raam was kapot geslagen en er lagen allemaal hele kleine stukjes glas op d'r bed, die was ze steeds aan het oprapen en wij moesten het aanpakken en weg gooien. We hadden een grote foto opgehangen van haar met ons, haar vier kinderen. Dit op verzoek van de dokter. Ze herkende ons niet meer, het kwam haar bekend voor, meer ook niet.
Ze lag er zó zielig bij, ik vond het hartverscheurend om mijn moeder zo te zien. T en ik hebben er om gehuild. Dit wilden we niet voor onze moeder.
In het gesprek van de dokter, een hele lieve vrouw, hoorde we dat het bloedbeeld van mijn moeder geen afwijkingen liet zien. Het zag er goed uit. Ze heeft een slechte nierfunctie, maar dat heeft ze al jaren en die is stabiel gebleven. De delier komt dus door het morfine gebruik.
T en ik waren helemaal kapot. We hebben uren aan haar bed gezeten. Moeite om haar te verstaan, maar ook probeerde we haar terug te trekken in de tegenwoordige tijd en zeggen dat al die waanbeelden die ze had niet echt zijn, maar in haar hoofd zitten. Ze begreep het echter niet...we konden praten als brugman, maar de 'pagagaai' boven haar bed moest toch echt wat te eten hebben. En al die baby'tjes in haar bed vond ze lief. De hersenen stonden niet meer stil, een complete chaos was het in haar hoofd. Daar moest ze toch dood en doodmoe van worden?
Heel erg verdrietig dat we haar zo moesten achterlaten zijn we naar huis gegaan.

De volgende dag gingen we gelijk 's morgens weer naar haar toe. En wat schetst onze verbazing....? Ze zat in de rolstoel in de huiskamer. Ze was alleen. We keken haar aan en we zagen gelijk dat het beter ging, ze was weer aanspreekbaar. We hebben rustig met haar kunnen praten. Ze had vanaf half 5 geslapen! Ongelofelijk! Wat een verschil was dat. Van complete waanzin, naar weer helder zijn! Toen ze weer naar bed wilde, zijn wij weer naar huis gegaan om haar te laten slapen. Dat had ze hard nodig. Na het eten gingen we terug.
Ma zat weer in d'r lichaam! Ze was er weer! We hebben ontzettend gelachen met zijn drieën. Toen we vertelde wat ze allemaal gezegd heeft en gedaan heeft moest ze vreselijk lachen. Ze kon het zich allemaal vaag herinneren! De dokter en de verpleegkundige vinden het heel bijzonder dat ze alles zo goed duidelijk kan maken en het zich kan herinneren. Dit hebben ze nog nooit meegemaakt. Ze heeft nog Haldol, die wordt tot vrijdag afgebouwd. Wat zijn we weer trots om ons moedertje! Alle verzorgende zijn zo blij voor haar. Ze is geliefd daar, dat merk ik aan al die lieve en postitieve reacties. Dat is zo fijn!
Wat een sterke vrouw!! Ze was weer helemaal zichzelf, ze had weer praatjes over alles en nog wat. Ook vertelde ze dat ze er weer zin in heeft en gaat vechten om weer naar huis te kunnen. De revalidatie wordt vanaf morgen weer opgepakt.
Ik ben zo blij dat dit met een sisser is afgelopen! Ik was zo bang om haar te verliezen...misschien mag ze toch nog even blijven!
Ik merk wel dat deze dagen er hebben ingehakt bij mij. Ik vond het heftig, heel heftig!
Ik heb respect voor mensen die met geesteszieken te maken hebben, denk aan een psychose.
Het is niet niks om je dierbare zo te zien!
Dit alles kwam op het moment dat ik nog steeds herstellende ben van de bestralingen. Ik had vanmiddag een afspraak met de bestralingsarts. Ze vertelde dat de vermoeidheid nog wel even aan kan houden. Ik merk wel dat ik minder pijnstillers nodig heb. Tegen de pijn is de missie 'bestralen' denk ik wel geslaagd. De bestraling werkt in ieder geval nog minstens drie maanden door.