Depri stemming

Ik ben mijn interesse in mijn omgeving aan het verliezen. En mijn omgeving is de interesse in mij aan het verliezen. De mensen om me heen weten niet hoe ik me soms voel. Ze lezen zelfs dit blog niet. (Dat geeft niet, ik heb even van me af kunnen schrijven) Soms denk ik dat ik het leven aan het verliezen ben. Ik doe niet meer mee. Eigenlijk ben ik er al niet meer. Zo voelt het soms. Gelukkig niet alle tijd, want dan zou ik er beter mee kunnen stoppen. Het is een moeilijke, vermoeiende en zware weg, ongeneselijk ziek zijn. Weten dat je in de laatste fase van je leven bent. Dat geeft me het gevoel dat ik nog van alles moet, nu het nog kan. Het maakt me onrustig. Haast hebben. Maar de zin en energie hierin ontbreken. Ik kan het gewoonweg niet bevatten. Hoe zal het verder gaan, hoelang zal ik nog leven. Vragen die constant door mijn hoofd heen slingeren. Ik besef dat iedereen een keer dood gaat, en dat niemand weet wanneer. Iedereen kan getroffen worden door een hartinfarct, hersenbloeding, ongeluk of onder de tram lopen. Tja, dat risico heb ik er bovenop...klinkt misschien gek, maar in mijn beleving een mooiere dood. Geheel onverwachts, klap boem....weg! Geen lijdensweg.
Ik heb het gevoel dat ik móet genieten, dat ik van alles móet! Maar ik geniet niet en ik moet al helemaal niets! Hoe kan ik nou genieten als ik alle dagen pijn heb, vreselijke moe ben en nergens zin in heb?Vertel het me maar....pluk de dag, zeggen ze tegen me, wel genieten, hoor! Ik kan het niet, ik kan het gewoon niet meer.
Laatst vroeg iemand me "waar geniet je nog van?" Het antwoord wist ik niet...
Omdat ik weet dat ik dood ga, moet ik dus genieten, genieten van het leven. Vier het leven! Ga d'r maar aan staan...
Ik heb van de week even gevoeld hoe het zal zijn als ik mijn moeder moet gaan verliezen, een dierbare. Hoe zal dat voor mijn familie zijn als ze straks afscheid van mij moeten nemen? Met allebei ben ik dus bezig. Geen leuke bezigheid, als je het mij vraagt. En toch lukt het me niet om daar niet aan te denken. Ik merk dat ik niet meer zoveel interesse heb in de mensen om me heen. Dat vind ik erg, maar ik merk  dat dat andersom ook zo is. Iedereen is aan het 'leven', het gaat zijn gangetje. Life goes on...
Ik ben veel alleen, dat vind ik vaak prettig, maar soms breekt het me op.
Toen ik nog vol in het leven stond, had ik vrienden genoeg. Om leuke dingen mee te doen. Nu dat het niet meer goed gaat met me hebben die mensen hun belangstelling verloren. Ik begrijp dat wel, hoor. Het is fijner om mensen om je heen te hebben die positief zijn, vrolijk, energiek, initiatief nemen en enthousiast zijn. Al die eigenschappen ben ik grotendeels kwijt geraakt. Ik ben vaak niet meer vrolijk. Ik kom niet meer met leuke ideeën. Enthousiast ben ik nog maar heel weinig. Ik ben verdoofd door al de negatieve dingen in mijn leven. En energiek ben ik al helemaal niet meer. Ik heb geen zin meer om af te spreken voor een lunch. Ik kan niet meer tegen grote groepen mensen. Een verjaardag vind ik al te druk. Ik kan één activiteit op een dag plannen, daarna is het batterijtje op. Bovendien merk ik dat ik veel dingen ook niet meer leuk vind. Winkelen bijvoorbeeld, dat deed ik graag. Ik heb er de interesse niet meer voor en de energie ook niet meer. Nieuwe kleding, geen interesse. Een nieuw luchtje of nieuwe make-up, niet boeiend. Ik kocht altijd héél veel schoenen en tassen. Nu niet meer, wat moet ik er mee?
Mezelf ontwikkelen, levenslessen, geestelijke groei...ik ben er klaar mee. Wat kan ik er nog mee? Ik heb genoeg moeilijke levenslessen gehad, heb genoeg geleerd.
Ben ik levensmoe? Depressief? Uit geleerd? Ben ik klaar hier? Hoe lang moet ik nog zo door?
Het is toch van de gekke....ik wil nog niet dood, wil genieten van het leven, maar omdat ik weet dat ik dood ga kan ik vervolgens niet meer van het leven genieten. Moeilijk, moeilijk!
Ik weet het niet meer, ik heb niet eens de energie om hier over na te denken.
Deze stemming is er gelukkig niet iedere dag, maar zo eens in de zoveel dagen heb ik zo'n bui. Ik moet dan ook vreselijk huilen. Vooral als ik moe ben dan lijkt het of de waterlanders blijven stromen.
Ik vraag me dan af...ben ik nou zo moe dat ik er depressief  van word of ben ik nou zo depressief en dat ik daar moe van word?
Anyway...ik ga slapen! Morgen weer een dag, hopelijk opstaan met een beetje meer energie, beetje minder pijn, meer positiviteit, plezier en zin in het leven!