Delier

Totale waanzin...in het hoofd van mijn moedertje. Wat vreselijk om dit te zien. Hetgeen waarvoor ze altijd heeft gevreesd is waarheid geworden. Ze was tot vorige week nog zo goed van geest. Daar was ze zó trots op en ik ook. Ze stond volop in het leven, ze wist overal over mee te praten. Als er wel eens iets was wat ze niet wist dan vroeg ze dat. Ze kon een boom opzetten over de politiek, het nieuws, de televisie, de roddels over de verschillende BN'ers. Vaak was zij beter op de hoogte dan ik. Ze was verzot op d'r iPad. Ze vond het leuk om te mailen, boeken te lezen op de iPad of spelletjes doen. We hebben mobiel internet voor haar geregeld omdat er geen WiFi in het verpleeghuis is. En toen ineens binnen een aantal uren plotselinge verslechtering. Een delier, noemen ze dat. Ik noem het totale waanzin! Ze ziet mensen in d'r kamer, op de muur, in de kast, op de tv die uitstaat, baby's op de grond. Ze ziet enge mannen met breinaalden en messen. Hondjes en muizen in d'r bed. Spinnen aan de muur. Ze is zelfs boosaardig geworden. Ze snapt niet dat dit 'slechts' hallucinaties zijn en alleen in haar hoofd zitten. Ze is bang, doodsbang. Dat die mannen haar wat aandoen. Ze is ook heel onrustig, ze wil constant uit bed stappen. Ze presteert het om ondanks de dichte hekjes aan de zijkanten van d'r bed aan het voeteneinde het bed uit te komen. De afgelopen nacht heeft ze de hele nacht in de zusterpost gezeten. Ze wilde echt niet terug naar die enge kamer met die mannen en baby's.
De verzorgende zijn bang dat ze gaat vallen, dus is er een bewegingsmelder naast d'r bed gezet. Op het moment dat ze uit bed stapt gaat het alarm af. Het heeft echter weinig zin, want op zo'n hele afdeling werken slecht twee verzorgende. Zij kunnen onmogelijk direct bij haar zijn wanneer ze uit bed stapt. Dus, heeft ze vanmiddag (vraag niet hoe het kan...!) de rollator gepakt en is ze zelf naar de andere kant van de gang gelopen! Wij staan echt voor een raadsel! Hetgeen ze zelf verteld geloven we niet meer, maar als een van de verzorgende het verteld dan is het zo.
Toen ik vanmorgen bij d'r was, huilde ze en zei dat ze hier geen seconde langer wil zijn en dat ze naar huis wil. Dat we haar hebben opgesloten!

Toen mijn zus T en ik vanavond thuis kwamen van weer een bezoek aan haar ging direct de telefoon. "Ma mobiel" staat er in het venster. Mijn zus neemt de telefoon op. Bozig zegt ze dat ze niet bij het alarm kan en dat ze naar het toilet wil. Of we kunnen bellen met de verzorgers. Mijn zus legt nog uit dat als ze zwaait met d'r armen dat het alarm dan afgaat. Vervolgens kwam er geen reactie meer. Ik heb toen teruggebeld en het volgende gesprek vond plaats:
Ik: wat is er aan de hand, Ma?
Ma: pff..moet ik het hele verhaal nou weer vertellen?
Ik: moet je plassen?
Ma: neehee...ik moet niet plassen!
Ik: wat is er dan?
Ma: jaha...wat moet je nou nog meer dan plassen? (duidelijk geïrriteerd)
Ik: moet je een grote boodschap doen dan?
Ma: hehe...we zijn er! Pff...snap je het eindelijk! Was dat nou zo moeilijk?
Ik: dan moet je even bellen
Ma: jahaaa...maar dat kan ik niehiet! Ze hebben het alarm op de grond gezet, stelletje idioten
Ik: ik ga wel even bellen met de afdeling dan.
Ma: (duidelijk pratend met iemand op de kamer die er niet is): blijf van die stoel af, ik zeg je duidelijk en beleefd blijf van die stoel af!  Weer tegen mij: er staat hier een jong meisje die zit steeds aan mijn stoel...
Stil...geen contact meer...
Ik: hallo...Ma..hallo???

Ooit, lang geleden heb ik met psychiatrische geneesmiddelen  gewerkt bij een farmaceutisch bedrijf waar ik destijds werkte. Daar heb ik wel het een en ander meegemaakt. Maar nog nooit met een van mijn dierbare. Ik vind het angstaanjagend om mijn eigen moeder zo te zien. Ik zie steeds haar gezicht voor. Een angstige, bozige, achterdochtige en onrustige blik.
Hoe het verder zal gaan lopen weet ik niet. Ik probeer het maar per dag te bekijken.
De oorzaak zoekt de arts vooralsnog in het morfine gebruik, maar ook een blaasontsteking.
Het kan alle kanten op. Gezien de hoge leeftijd van mijn moeder, zou het kunnen zijn dat de delier nog wel even blijft of zelfs niet meer overgaat. Het kan ook zijn dat het met een paar dagen of weken weer weggaat. Ik ben wel bang dat ze zal vallen en dan is het natuurlijk over en sluiten.
Ik hoop dat ze snel weer zichzelf wordt. Het is huilen en soms ook lachen om de dingen die ze zegt. Ik hoop dat we samen met mijn moeder er achteraf ook nog om kunnen lachen...
Ik vraag me wel eens af of het leven nog wel leuke dingen kan brengen. Op dit moment is het even ver te zoeken!