8 november

8 november

Tot overmaat van ramp kreeg ik op 8 november een telefoontje van mijn moeder. Althans er stond "Ma" op mijn telefoon. Het was iemand van het gebouw waar mijn moeder woont. Ze was weer eens gevallen. Het leek aanvankelijk mee te vallen, zei het meisje. Ze had wel 112 gebeld en de ambulance bracht haar naar het ziekenhuis voor controle. Ik voelde me niet in staat om naar het ziekenhuis te gaan, mijn schoonzus was bij mij. We hebben toen mijn broer gebeld en die reed direct naar de SEH van het IJsselland ziekenhuis. Na uren wachten op de SEH hoorde ze daar (mijn zus en zwager waren inmiddels ook aangekomen) dat mijn moedertje van 92 jaar haar arm op verschillende plekken heeft gebroken, bovendien stond de kop naast de schouder....ze had vreselijke pijnen! Ze werd opgenomen op de afdeling chirurgie. De chirurg die haar evt zou kunnen opereren was op een congres, dus kwam er geen operatie. En dat mensje maar pijnlijden. Inmiddels is de arts weer terug en wil haar toch een kans geven om haar te opereren. Als ze niet opereren dan komt het nooit meer goed met die arm, zal altijd pijn blijven houden en er niks mee kunnen doen! Nu kun je in principe met één arm best een hoop doen....echter mijn moeder heeft (of beter gezegd had) maar één goede arm. Die andere heeft ze in de oorlog verbrijzeld en die arm zwabberd er een beetje bij. Nu kan zij dus beiden armen/handen niet gebruiken. Ze moet bij alles geholpen worden ...ze ligt voorlopig weer in een verpleeghuis omdat de operatie pas op 7 december gepland staat en tja dan mag je niet in een ziekenhuis wachten. Dan moet je je als ouwertje maar weer aanpassen aan weer een nieuwe omgeving....