De start van twee rustweken

Vanmorgen mijn laatste chemopillen van de eerste kuur ingenomen. De vlag kan uit! 

Ik ging natuurlijk niet aan deze chemo beginnen met het idee: "dat doe ik wel ff"

Ik weet inmiddels hoe ik erop reageer en dat is best heftig! Toch had ik de hoop dat deze chemo toch enigszins, een klein beetje, zou meevallen. 

Ik ben er ondertussen achter dat het helaas niet is meegevallen.

De eerst week en zeker op de dagen dat ik Dexamethason moest slikken viel het nog mee. De dagen dat ik moest stoppen met de dexa (op de vierde dag) toen begon de ellende met die vervelende schimmelinfectie in mond en slokdarm. Gelukkig met de juiste medicatie is die over gegaan.

De rest van de dagen voelde ik me zwak, heel zwak...

Na het tweede infuus op dag 8 kreeg ik weer een kleine opleving, natuurlijk weer door de Dexamethason. Wat een oppepmiddel is dat! 

Vandaag was de laatste dag van de kuur, en tegelijkertijd ook de allerslechtste dag tot nu toe!

Ik kan niet meer op mijn benen staan...gewoon te zwak. Ik voel dat mijn hart het zwaar heeft. Ik ben zo kortademig dat zelfs een hele kleine inspanning me teveel is. Ik voel mijn hart heel snel kloppen, de hele dag door. Vanmiddag voelde ik me wegzakken, kon nog net op tijd op een stoel neerploffen. Mijn hart ging als een razende door mijn borstkas! Ik zit de hele dag te shaken...alsof ik een trilboor heb ingeslikt.

Toen ik even later mijn bloeddruk opnam was die 85/50 met een pols van 126! Het alarm op de bloeddrukmeter ging af. Tja, met zo'n lage bloeddruk kan je snel gaan flauwvallen of wegraken. Ik werd daar erg angstig over, wat dan ook weer niet goed is voor dat hart....

Na het drinken van een (zoute) boullion ging mijn bloeddruk weer iets omhoog! 

Ik heb zo'n moeite met mijn aftakeling en de afhankelijk! Maar het mooie is dan weer dat ik door liefde word omgeven. Mijn familie is zó lief en zorgzaam voor mij. Ik zou het nu niet alleen trekken thuis. Ik ben me er heel goed van bewust dat als ik hun niet had, ik opgenomen had moeten worden in een verzorg/verpleeghuis.

Ik ben nu heel erg fijn in mijn eigen omgeving, kan in de tuin lekker buiten liggen. In mijn eigen bedje slapen! En dan ook nog all inclusive service, met alles op tijd eten en drinken. Ik heb helemaal geen behoefte aan bezoek, dat kost me te veel energie. Alleen al praten....doodvermoeiend! 

Nog even wat over dat eten en drinken. Dat is lastig. Ik heb totaal geen trek, mijn smaak is veranderd, je proeft weinig, en dan zit mijn mond en keel op dit moment helemaal vol met blaren en aften (ook erg pijnlijk) bovendien is eten een uitputtingsslag. Daar kan je je natuurlijk geen voorstelling van maken, maar ook eten, net als je tanden poetsen is lood en loodzwaar. Maar...ik doe vreselijk mijn best met dat eten. Ik probeer er zoveel als ik kan erin te stoppen. Alles moet zo calorierijk mogelijk zijn. Ik val echt veel te veel af. Iedere week minstens een kilo! Iedereen zal nu denken:" zo lekker, je mag allemaal lekkere dingen eten".... Maar dat is dus een misvatting! Het is echt een uitdaging om mijn gewicht zoveel mogelijk gelijk te laten blijven. 

Er zitten dus genoeg uitdagingen in mijn leven, jammer dat ze allemaal alleen maar met kanker te maken....als je je zo rot voelt is er geen moment dat je er niet aan kan denken! Ik kan al jaloers zijn als ik iemand gewoon zie lopen, of fietsen...het gewoonste wat er is en als je dat niet meer kan is dat ineens een groot goed.

Maar hele kleine dingen kunnen me nog steeds ontroeren, gelukkig! Ik voel me gelukkig niet verbitterd, daar ben ik blij om....

We hebben het daarentegen ook regelmatig over hoe ik mijn uitvaart voor me zie. Ik wil zoveel als mogelijk alles zelf regelen! Dat past bij mij....en ik voel me daar het beste bij. De grote lijnen zijn er inmiddels.

Je groeit overal naar toe, dat is zo gek! Ik vind het ook niet echt heel confronterend of verdrietig. Alhoewel er soms wel een traantje wordt weggepinkt bij weer een mooi idee, maar zelfs dat gaat heel relaxed en dat is fijn! Het is straks fijn als alle ideeën opgemaakt zijn, dan kan dat hoofdstuk gesloten worden, wat ook weer rust geeft! 

Zo zie je, alles komt zoals het komt en gaat zoals het gaat....alles in de juiste volgorde, weer een andere fase. Go with the flow.....

Ik hoop uiteraard dat het nog wel even duurt, daar onderga ik tenslotte al deze chemo-ellende voor!

Ik hoop echt dat ik me de komende dagen die volgen me een stuk beter ga voelen. En dat ik weer gewoon kan lopen, als is het op een slakkendrafje!