Koppie onder....

Vorige week maandag heb ik een pijnbestraling gehad op mijn longvlies aan de achterkant, hetgeen weer een behoorlijke aanslag op mijn lichaam is. Op een nieuwe ct-scan was te zien dat daar een grote metastase was gaan groeien. Aanstaande woensdag krijg ik nogmaals een bestraling vanaf de voorkant van mijn longen/ribben/lever. 

Vanmorgen zat ik op mijn stoeltje onder de douche, ik keek naar mijn benen, en ik dacht: "ik had toch benen!" Ik ben inmiddels aardig uitgemergeld. Spieren die zijn gaan slinken, vet zit er niet meer op mijn lijf. Mijn benen begonnen te trillen, niet meer in staat om dat te stoppen, stapte ik maar weer uit de douche. Lekker weer fris zijn is wel een heerlijk gevoel. Ik transpireer verschrikkelijk door de hoge dosering morfine. Heb een droge mond en het eten smaakt me niet meer. En nog steeds ben ik niet 24 uur pijnvrij, maar toch redelijk onder controle met een pleister van 100mg en zo'n 4-6 per dag Abstral 600mg (een flinke dosis, dus) Toen ik me met veel moeite had afgedroogd ben ik al strompeld naar mijn bed gegaan. Eerst even een uurtje uitrusten. Daarna ben ik me gaan aankleden, de stomme krullen uit mijn haar geföhnd en mijn ogen in de mascara gezet. En weer begon ik ongecontroleerd te trillen. Ik zag mezelf in de spiegel en schrok. Nee, niet gewoon schrikken, maar ik schrok me wezenloos. Waar ben ik? Ik ga nu per dag zo snel achteruit! Het gaat in een veel te rap tempo. Altijd heb ik gezegd als ik zo ver ben dan wil ik er uit stappen. En nu dat dat moment daar is, durf ik dat helemaal niet. Ik zie zoveel verdriet in de ogen van mijn dierbare. En het verdriet van mijn lieve moedertje, die ook nog maar alleen kan liggen en niks meer zelf kan! Van alle kanten krijg ik hulp en liefde aangeboden. En dat maakt me op dit moment, hoe gek dat misschien ook mag klinken...gelukkig! Praten, vooral veel praten doet me goed....praten met mensen die me écht dierbaar zijn. Mijn stem is bijna weg vanwege de bestraling of vanwege de vermoeidheid, ik weet het niet...Mijn wereldje word steeds kleiner, mijn interesse in 'de wereld' en andere futiliteiten interesseren me steeds minder. 

Het eilandje waarop ik zit wordt steeds kleiner er komt steeds meer water mijn kant op. Ik huil veel....onnoemelijk veel! En dat is goed...ik zie mijn leven aan me voorbij trekken..

Ik vind het aftakelingsproces zwaar. Je weet van te voren niet wat je door gaat maken. Nu zit ik er middenin. Er is geen weg meer voor een ontsnapping. Ik ga koppie onder...