Kijkje in mijn ziel

Met deze blog leg ik mijn ziel bloot. Dat is heel wat om dit zomaar op het world-wide-web te knallen. En toch doe ik het...omdat ik vind dat iedereen mag weten hoe moeilijk het soms is om te leven met kanker. Wat speelt er af in het hoofd van een patiënt. Welke worstelingen kom je allemaal tegen. Iemand die gezond is kan zich daar geen voorstelling van maken. Toen ik nog gezond was ook niet. Ik was daar totaal niet mee bezig. Ik was happy, leefde mijn leuke leven en genoot ervan (achteraf had ik er nog veel meer van moeten genieten) Het is dan heel normaal dat je gewoon kan lopen, en dat je energie hebt. 

De laatste tijd gaat het eigenlijk helemaal niet goed met me. Ik krijg steeds meer klachten en voel dat ik hard achteruit ga. Ook krijg ik inzichten. Zoals dat mijn leven nietig is, dat ik in mijn laatste levensfase zit. Sinds eind 2006 verloopt mijn leven niet meer volgens een plan. Het leven loopt zoals het loopt, en telkens als ik probeer enige structuur aan te brengen, blijkt het leven vaak andere dingen in petto te hebben. 

Als ik terug kijk op de laatste maanden ben ik heel veel ziek geweest, te zwak en vreselijk moe, ik heb veel pijn gehad, heel veel ziekenhuisbezoeken (iedere week wel één) behandelingen, operatie, maar ook last van paniekaanvallen en dagen dat ik heel depressief ben. Die mist in mijn hoofd is dan zo ernstig dat ik op dat moment niet kan verwoorden wat ik precies voel. Het gaat dan gewoon heel slecht met me. Punt. Kwaliteit van leven is ver te zoeken. In bed liggen en veel slapen lijken dan de enige remedie. 

Het ontstaat gewoon, in de ochtend voel ik de bui al aankomen. Ik word dan al huilend wakker. Daar is niks tegen te doen, het is een kwestie van uitzitten, wetende dat het over één of twee dagen wel weer over gaat. 

Ik wil dan alleen zijn, en tegelijkertijd voel ik me dan zo ongelofelijk alleen. Ik zoek dan een schouder om bij uit te huilen, maar die is er niet...en dan sluit ik me af van de hele wereld. Hoe vreemd is dat... Ik denk dan na over wat het leven mij heeft gegeven en wat het nog voor waarde heeft. Vooral de nachten zijn dan zo donker en zwart. Waarom zou ik verder willen, mijn leven is niet leuk meer. Ik heb al afscheid moeten nemen van de vrouw die ik ooit was. Het is niet niks om jezelf zo te zien en voelen afglijden naar het niveau waar ik nu zit. En het kan alleen maar slechter worden....

Ik kan niet anders zeggen dat deze tijden, By Far, de zwaarste zijn.

Een periode van mijn leven, waar ik soms helemaal vast loop.

Daar komt nog bij dat als ik nu in de spiegel kijk, dan schrik ik van mezelf. Mijn kale hoofd, iets wat ik écht niet meer wilde. Ik kijk nu dagelijks tegen kanker aan! Het is niet meer weg te denken, er is geen ontkomen meer aan. Ik haat het om iedere dag een mutsje of pruik op mijn hoofd te hebben, zeker als het warm weer is. Thuis loop ik natuurlijk wel zonder in het rond, maar als je jezelf dan per ongeluk in een spiegel ziet, dan zie je kanker!  

Ik maak me echt zorgen over mijn lichamelijke conditie. Komt er nog een periode waarin ik weer de kracht heb om te lopen? Op dit moment is dat mijn grootste zorg. Ik blijf maar zo krachteloos, vreselijk moe en trillen over heel mijn lijf. 

En als ik dan zó ongelofelijk moe ben, dan trek ik het geestelijk ook niet meer. Ik ga dan huilen van vermoeidheid! 

Wat ik ook heel erg vind om te zien is dat mijn familie en vrienden ook zoveel verdriet en zorg om mij hebben. Het zorgen voor mij gaat er in hakken...(bovendien komt daar de zorg om mijn moeder ook nog bij). Zij staan machteloos aan de zijlijn toe te kijken. Hoe moeilijk moet dat wel niet zijn? 

Het klinkt misschien logisch, dat de mensen die veel van mij houden alles voor mij doen. Ik vind het zeker niet vanzelfsprekend. Niet iedereen is gezegend met zoveel hulp, geduld en vooral veel liefde.

Ik ben trots op hen, die me de ruimte geven om te praten, te praten en te praten. Met me mee denken over de stappen die ik nog moet gaan nemen. 

Daarom wil ik jullie bedanken, voor jullie onvoorwaardelijke liefde en steun. Zonder jullie, mijn rotsen in de branding, zou ik wellicht sneller verdrinken. Bedankt voor het uitgooien van die reddingsboei. En vooral voor het mee zwemmen.

Zo, ik moet mezelf maar weer eens een schop onder mijn kont geven. Ik doe het voor hen, die me zo dierbaar zijn. Ik moet weer in mijn kracht komen. "Kom op, je kan dit best handelen allemaal. Er zijn ergere dingen, schouders eronder en herpak jezelf" 

En zo wisselen de periodes van depressie en kracht elkaar continu af.