Ileus

En weer lig ik in het ziekenhuis.Voor de zoveelste keer...

Zondagmiddag begon ik buikpijn te krijgen. Al snel werd de pijn ondragelijk! Mijn zus en zwager kwamen toch even bij me kijken, terwijl ik had gezegd dat dat niet nodig was, wat een geluk dat ze het niet vertrouwde en toch gekomen zijn.

Ze hebben direct de Huisartsenpost gebeld. Zo kon het niet langer. De dienstdoende arts kwam langs en vermoeden dat het een ileus was, er werd contact gezocht met een chirurg uit het ziekenhuis. Voordat ik het wist stond de ambulance voor de deur. Het ambulancetochtje is er één die mijn zus niet snel zal vergeten! Voordat ik in de ambulance lag, kreeg ik ketamine ingespoten. (Dit vanwege de heftige pijn) Wat er in de ambulance gebeurde weet ik zelf niet meer. Ik was helemaal out...mijn zus heeft me gefilmd in de ambulance, om dit me later te kunnen laten zien. Het was echt bizar toen ik de filmpjes bekeek! Ik lag op de brancard keihard te lachen, een soort van lachkick. Bovendien sprak ik wartaal en zei echt de gekste dingen. Het was alsof ik uit mijn lichaam was getreden er ergens hing. Ik zei ook nog dat ik hing in een gordel, zo voelde dat. Tot overmaat van ramp heb ik de ambulance verpleegkundige compleet onder gekotst. De ambulance werd hierdoor stil gezet. Mijn zwager die achter de ambulance aanreed wist niet waarom ze stopte en vreesde het ergste. Het kotsbakje werd vervolgens uit de wagen in de bosjes gegooid (huh...is dit volgens protocol?, denk het niet)  Ik was compleet van de wereld. Als ik het filmpje terug kijk moet ik er vreselijk om lachen, ik weet er werkelijk niks meer van...

Aangekomen bij het ziekenhuis raakte de ketamine uitgewerkt. Alhoewel ik keihard lachend en schreeuwend daar binnenkwam, volgens mijn zus. Met mijn armen in de lucht zwaaiend of er iemand was. Ook dat weet ik niet, maar ik heb de boel behoorlijk op stelten gezet daar! Ik schaam me dood...

De komende uren daarop waren voor mij een ware hel! Ik hoop dit nooit meer mee te maken. Godsamme, nog nooit zoveel pijn gehad. Ik schreeuwde het werkelijk uit van de pijn. Het duurde uren voordat ze iets aan die alles overheersende pijn konden doen. Eerst moest er een chirurg opgeroepen worden, vervolgens moest er een foto van mijn buik gemaakt worden. Uiteindelijk bleek uit de foto dat mijn darm niet geperforeerd was, maar er zat wel een beklemming. Na vier lange uren pijn lijden werd ik op de afdeling aangesloten aan een buscopan-pomp en toen zakte de pijn. Eindelijk! De nacht werd ook een ramp, ik moest zo ontzettend veel overgeven. Bakken ellende....te vies om te vertellen...ik zou dan ook de volgende ochtend een maaghevel krijgen. Ze waren bang dat er braaksel in mijn longen terecht zou komen en dat kan ook levensbedreigend zijn. Er werd 's nachts ook gesproken over een eventuele operatie. Er moest dan een stuk uit mijn darm en ik zou dan ook een stoma krijgen. Allerlei gruwelbeelden kwamen voor mijn ogen....gelukkig bleek dat dat niet nodig was. Wel de maaghevel, die moest erin.

Ik heb nog gevraagd of dat inbrengen niet met een roesje kan. Nou, nee dus...het inbrengen is verre van een pretje. Het is een vrij dikke slang die je moet doorslikken. Ik kreeg een half glas water welke ik door een rietje moest leegdrinken en veel slikken. Ik stikte zowat.. Hij zat erin...maar die dikke slang voel je in je keel, slikken werd pijnlijk en praten ging bijna niet. Wat een ellendig ding, zeg! Aan de andere kant kreeg ik een diep klysma, en bij diep moet je je wel zo'n 50 cm voorstellen. Ook dat ik verre van prettig. Het voelde alsof ik verkracht werd, ik vond het vreselijk. En dat twee keer per dag. Na vandaag heb ik gezegd dat ze ermee moeten stoppen, want dit was niet leuk meer. 

Door het vele vocht wat ik heb verloren en nog de gevolgen van de chemo was mijn bloedbeeld niet meer goed. Met een Hb van 4,8 voel je je echt beroerd. Vervolgens kreeg ik ook nog koorts, waardoor ze allerlei bloedmonsters gingen afnemen. Ik ben vandaag zo'n 6 keer geprikt. Gevolg, heel mijn arm is blauw. Ook uit mijn porth-a-cath werd een bloedmonsters gehaald om te kijken of daar wellicht een ontsteking zit.  Vanmorgen mocht de maaghevel eruit. Ik blij! Hoewel het eruit halen ook ontzettend pijnlijk was. Het enige wat je kan doen is je er volledig aan overgeven. Dat kan ik gelukkig, maar het vergt veel energie. Vanmiddag heb ik een bloedtransfusie gekregen, in de hoop dat ik daar wat van opknap. Als je aan me zou vragen hoe ik me voel, zou ik daar geen antwoord op kunnen geven. Het was weer een traumatische ervaring, ik voel me leeg, geen emoties, helemaal niets. 

Hier op de afdeling oncologie is het een aparte wereld. De wereld die kanker heet. Ze zijn allemaal vreselijk aardig en behulpzaam. Het is anders dan op andere afdelingen. Hier heeft men aandacht en voldoende tijd voor de patiënt. Er word veel gepraat en geluisterd. 

Er zijn eenpersoonskamers, die worden gereserveerd voor de heftige gevallen. Op de vierpersoonskamers liggen de mildere gevallen. Als je langs loopt zie je zoveel ellende. Een jonge meid met een kale kop die erg aan het huilen is. Een verpleegkundige zit tegenover haar en luistert. Ze luistert met oprechte belangstelling. Dat is heel fijn als je je verhaal kwijt wilt en iemand kan dan oprecht naar je luisteren. Arm kind...ze had ook een zuurstof masker op, ik hoorde dat ze binnenkort zal gaan sterven, kinderen achterlatend. Naast me ligt een vrouw die van de een op de andere dag wakker werd met uitvalverschijnselen aan haar handen en benen. Vanuit het niets kon ze niet meer lopen. Toen ze diezelfde week in het ziekenhuis belandden kreeg ze de vreselijke diagnose, mevrouw uw lichaam zit vol met kanker, we weten niet om welke kanker het gaat. We kunnen de primaire kanker niet ontdekken. We kunnen helaas niks meer voor u doen! Twee weken geleden heeft ze dit gehoord. Nu ligt ze totaal afhankelijk op bed. Ze kan niks meer, complete uitvalverschijnselen van de kanker o.a in haar nek. Vreselijk om haar verdriet te zien. Ze huilt, ze is boos en jaloers op mij, omdat ik nog kan lopen en mijn handen kan gebruiken. Het is zo begrijpelijk dat dit vreselijk is om mee te maken. Morgen gaat ze voor een second opinion naar Amsterdam. Ik hoop dat er voor haar nieuwe inzichten komen. 

Ook kreeg ik vandaag een nieuwe overbuurvrouw. Oud vrouwtje, ze hoort slecht, is in zichzelf gekeerd. Ze slaapt de hele dag en snurken kan ze als de beste! Ook zij heeft kanker in haar botten. Met name in d'r arm die in het gips zit, spontaan gebroken door de kanker. Hier zit je in de kanker, alles wat je ziet of hoort is het kanker, ellende, verdriet. Nee, het is geen plezierige afdeling om te liggen. 

En dan komt ineens het besef dat ik zelf ook onderdeel uitmaak van deze kankershit (leuke woordspeling als je met een ileus in het ziekenhuis ligt) 

Ik heb op dit moment nog geen zicht op wanneer ik weer naar huis kan.

Ik zou weer graag uit deze kankerwereld willen stappen. Even geen pijn, meer energie (hoop ik na de bloedtransfusie) en me bezig houden met allerlei leuke dingen, behalve de kanker! Na bijna 10 jaar ben ik kankermoe!