Paniek

Update: as.dinsdag 27 september: CT-scan

           Donderdag 29 september: uitslag.

Ik ben een beetje in paniek....

Het begon tijdens mijn vakantie in Denemarken...pijn!

In mijn rug...de bekende pijn! Je bedenkt van alles...slechte stoelen, slechte bedden...noem maar op.

Thuis gekomen in mijn eigen (fantastisch liggend) bed, bleven de klachten aanhouden. Nee, eigenlijk werd het alleen maar erger. Het ging zich uitbreiden. Van pijn in mijn rug, uitstralende pijn naar mijn linkerbovenbeen tot bovenop mijn hoofd. Voel mijn hele ruggengraat. Vanmorgen werd ik wakker met een mega-eng gevoel/pijn in mijn bovenbuik/borstbeen. 

Kankerpijn is een gonzende pijn, met een golvende beweging gaat het door mijn lijf, het lijkt wel alsof het op mijn hartslag gonst. Ik heb de afgelopen weken veel morfine geslikt, de pleister verhoogd, veel in mijn bed gelegen, weinig kunnen doen.

En nu gaat de paniek een beetje de overhand nemen! Wat nu...wat is de volgende stap?....hoe lang hou ik dit vol...is het nog leuk?...is het nu al tijd voor....?

Je begrijpt dat ik met deze combi: pijn en piekeren, niet echt goed slaap. Badend in het zweet word ik soms wakker van de pijn, de angst grijpt me naar de keel. Vooral 's nachts. 

Moet ik een afspraak maken met mijn oncoloog voor een ct-scan? Ik durf niet...bang voor wat ik ga horen. Maar zo kan het ook niet langer, natuurlijk. Er kan niks meer aan gedaan worden. De huisarts is lief voor me, houdt regelmatig contact hoe het met me gaat. Hij kan niks anders zeggen dan dat ík het in eigen hand heb. Dat ík moet besluiten wanneer het genoeg is. Hij weet niet hoe het er van binnen uit ziet, wel dat de kanker actief is op dit moment. 

Wellicht als ik de uitslag van een nieuwe ct-scan hoor, en ik weet dan hoe ik er voor sta, dat ik dan makkelijker een beslissing kan nemen? Maar wil ik het weten...is de vraag...de meningen zijn hier over verdeeld, maar uiteindelijk ligt het bij mij. Zoals alles bij mezelf ligt, en dat maakt dit proces ook zo moeilijk en eenzaam. 

Eigenlijk denk ik dat ik er niet onderuit kom. Ik zal een afspraak moeten maken met de oncoloog voor een ct-scan. Ik verzamel al mijn moed en ga straks bellen. Ik moet het weten! Dan kan ik overleggen met de artsen, nu blijft het koffiedik kijken. 

In de tussentijd is er paniek in mijn hoofd, verdriet, veel verdriet, ik verslap per dag, ben weer afgevallen, kan bijna niks meer eten, kortom ik voel me rot, voel me doodziek...doodziek...ja, dat ben ik ook!