Ballen!

Vier maanden geleden vielen mijn geliefde haren met pijn in mijn hart op de grond. Met mooi surrogaat-haar ging ik naar buiten. Binnen liep ik 'gewoon' kaal. Het surrogaat-haar zorgde er voor dat ik geen starende of ontwijkende blikken kreeg tijdens de hond uitlaten of in de supermarkt, geen blikken vol medelijden. Een schijnwerkelijkheid, dat wel, maar voor mij een veilige houvast in mijn eigen kale werkelijkheid. 

Nu mijn haren, traag, grijs, maar eindelijk dan toch terugkomen, is ook de dag aangebroken dat ik afscheid heb genomen van mijn pruik. Een definitief afscheid van mijn zo gehate pruik. Ik was er blij mee omdat het me houvast gaf, om me zekerder te voelen, om niet zo duidelijk als kankerpatiënt door het leven te gaan, om niet te shockeren. Maar in mijn hart haatte ik dat ding! 

Zelf zou ik nooit vrijwillig mijn haar zo kort knippen zoals mijn haar nu is. Ik voel me er onzeker door, het past niet bij me. Of beter gezegd bij wie ik was! 

Voordat ik naar buiten ga schieten er weer diversen reacties door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik nu met mijn huidige gemillimeterde 'coupe' de straat op zou gaan. Zullen mensen denken dat ik er vrijwillig voor kies? Zullen ze zich afvragen waarom ik in hemelsnaam mijn halflange donkere krullen verruil voor korte grijze zachte haartjes? Zullen ze denken dat ik chemo heb gehad en een pruik droeg? Ik neem vast wat voorproefjes op de mogelijke reacties, door mijn pruikloze hoofd regelmatig aan familie en vrienden te tonen. Stuk voor stuk krijg ik complimenten. Heel fijn natuurlijk, maar eerlijk gezegd, zou er iemand zijn die mij in deze situatie gaat vertellen dat ik er niet uitzie? Die onzekerheid....

Ik ben al antwoorden aan het bedenken wat ik zal antwoorden bij eventuele vragen. " ik zei nog tegen de kapper, niet zo kort, hoor, maar ze luisterde niet" of deze: " ik was mijn pruik gewoon zat" of " tis niet mijn eigen keuze hoor, chemootje gehad!"  

Vandaag, net terug van een vakantie in Denemarken, ben ik als 'trotse' bezitter van mijn fluweelzachte grijze haartjes naar buiten gegaan. Ik heb in de supermarkt gelopen, de hond uitgelaten.... 

De blikken van de winkelende mensen werden door mij in categorieën ingedeeld: 

Je hebt de "Jeetje wat zielig"-blik, 

of de "Ik doe net alsof ik niks zie"-blik 

en de "Wat heeft dat wijf ballen"-blik

Ik ga voor de laatste, heb ik besloten en met deze houding ga ik de straat op. 

En, weet je wat.....niemand die kijkt!